အက္ဆစ္တစ္ခြက္ (ဂ်ဳး)

ေလခၽြန္သံ ခပ္သဲ့သဲ့သည္ ေဆာင္းေလးႏွင့္အတူ တရုတ္ကတ္မွန္မ်ားအၾကားမွ တိုး၀င္လာ၏။ ထိုအခါ နံ၇ံရွိ တိုင္ကပ္နာရီကို အမွတ္မထင္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေမာင္ျပန္လာတာဟု လႊတ္ခနဲ ေတြးမိသြား၏။ အို .. ငါ့ႏွလံုးသားထဲက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏို္းေခၚတဲ့ 'ေမာင္'ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူနဲ႕လံုး၀ မတန္ပါဘူး။ ဒါကို ခဏခဏ သတိထားစမ္းပါ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ည ၁၂ နာရီခြဲဆိုတာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ေဖာက္ျပန္ဖို႕ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ထိုအခိုက္အတန္႕မွာပင္ ျခံဝန္းတံခါးႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ ႏိုင္လြန္ၾကိဳး၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ သံစံုေခါင္းေလာင္းကေလးမ်ား အသံထြက္ေပၚလာသည္။

ငါ .. သူ႕ကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရဦးမွာပါလား။

ဟိုတုန္းက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခင္စံုမက္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ယခုေတာ့ ခါးသီး နာၾကည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ သူ႕မ်က္လံုး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ပူေလာင္ေသာ မုန္းတီးမႈႏ်င့္ ျမင္ေနရဦးမည္။ အမွန္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ျပီး ေနဖို႕ေကာင္းတာပဲ၊ ျခံတံခါးကို သူမ ဖြင့္မေပးေတာ့တာ ၾကာျပီ။ သူ႕တပည့္ကေလး ဖြင့္ေပးေနက်ျဖစ္သည္။ သို႕စဥ္လ်က္ သူမသည္ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း၊ စာအုပ္တစ္ခုခုကို ဖတ္ရင္း သူအိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေစာင့္ၾကည့္ေနက် ျဖစ္သည္။

မုန္းတီးမႈမ်ား ျပည့္လွ်ံံလာေသာအခါ ေျမႏွင့္ဖိနပ္ ထိမိေသာ ေျခသံပင္လွ်င္ နာၾကည္းဖြယ္ရာ ပါပဲလား။ သူသည္ ၀တၳဳစာအုပ္ကို ငံု႕ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္စိေထာင့္မွ ရိပ္ခနဲ သူ၀င္လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခါတိုင္း ရက္မ်ားကဲ့သို႕ပင္ သူ တိုက္အိမ္ သံတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲပိတ္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အသံျဖစ္ပါလ်က္ ရုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္ေသာ တံခါးပိတ္သံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားသည္။

သူမအနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေသာအခါ သမံတလင္းေပၚ ရွဴးဖိနပ္ရွပ္တိုက္သံမွာ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ေန၏။ ေလွကားေျခရင္းမွာ သူဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး ဖိနပ္တို႕ကို အုတ္နံရံသို႕ ကန္ေပါက္ပစ္လိုက္သည္။ သူမ ႏွလံုးဆီမွ ေအာင့္သြား၏။ သူ ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္းအသံျမည္ေအာင္ ေျပးတက္သြားသည္။ နာရီစက္သံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လြန္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ သူ႕ေျခသံမွာ အဆမတန္ ျပင္းထန္ေနသလို ရွိသည္။ သူဟာ နဂိုတည္းက ေျခသံၾကမ္းတမ္းတာပါပဲေလ ဟု ေဖာ့ေတြးေသာ္လည္းမရ။ ဒါ င့ါကိုနာက်ည္းစိတ္ေတြနဲ႕ ရိုင္းစိုင္းသြားတာပဲ .. ဟု ထင္လာသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ ပုဆိုးခတ္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ မၾကားရတာတစ္ခုကိုေတာ့ စိတ္သက္သာေစပါသည္။ ဒါေတာင္မွ ပ်ဥ္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သူလမ္းေလွ်ာက္သြားသံ၊ သူမဦးေခါင္းအေပၚ တည့္တည့္ရွိ သူမတို႕ႏွစ္ဦး၏ အခန္းဆီမွ ေသတၱာဖြင့္သံပိတ္သံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ေခါင္းဘီး (သို႕မဟုတ္) ခါးပတ္တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံ အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားေနရသည္။

ဤကဲ့သို႕ စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ားျဖင့္ ဘ၀တစ္သက္လံုး ေနသြားရေတာ့မလား။ ေတြးမိေသာအခါ နာက်ဥ္ေသာရင္သည္ မြန္းက်ပ္၍လာ၏။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾကေသာအခါ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို ထြက္ေပါက္ရွာေပး၍ မေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ သူမထံမွ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ကိုမွ သူမရရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

သူသည္ ေလးငါးရက္ခန္႕ေတာ့ သူမကို လိုက္လံေခ်ာ့ေမာ့၍ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးျမန္းေနခဲ့ေသးသည္။ ရုတ္တရက္ၾကီး စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေရွာင္ဖယ္သြားေသာ သူမကို သူ တအံ့တၾသၾကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ အဖန္တလဲလဲ ေမးရေသာအေမးကို သူ စိတ္ကုန္သြားမွာ ေသခ်ာသည္။

သူမတို႕ႏွစ္ဦး၏ ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္မွာ ရံုးပိတ္ရက္ တစ္ညေနျဖစ္သည္။

"ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းအေနနဲ႕ ကိုယ့္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ ခုလိုစိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ရင္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျပႆနာျပီးသြားျပီလို႕ ယူဆသလား"

'စိတ္ေကာက္' ဟူေသာစကားကို သူမဘက္က မေက်နပ္ေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္း ျပန္ေျပာရမွာ ၇င္ေလးေနေသာေၾကာင့္ အသာအယာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။

"ေျပာစမ္း .. ေျပာစမ္း"

စိတ္တိုတတ္ေသာ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း သူမကို ဆြဲေဆာင့္လႈပ္ယမ္း၍ ေမးေသာအခါလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး မိမိႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အားတင္းထားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္လံုး၀မက်ေစရ။ သူကေတာ့ ၀မ္းနည္း၍ က်သည့္ မ်က္ရည္ဟု ထင္လိမ့္မည္။ အသည္းႏွလံုးထဲက ဦးေႏွာက္ထဲက စိမ့္၍ ထြက္ေသာ ခါးသီးမုန္းတီးမႈသည္လည္း မ်က္ရည္က်ေစတတ္ေၾကာင္း သူ သိမည္မထင္ပါ။

"အနည္းဆံုး မင္းကိုယ့္ကို ဘာလို႕စကားမေျပာခ်င္ေတာ့တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပရမွာေပါ့၊ ကဲ .. မင္းစကားမေျပာဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုရင္ စာနဲ႕ေရးျပ၊ ဟုတ္လား"

သူမ ေခါင္းယမ္းျခင္းအမႈကိုပင္ ျပဳလုပ္မျပခဲ့ေသာအခါ သူအေတာ္ စိတ္တိုသြား၏။ ထို႕ေနာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳပ္တည္းထားရေသာ သည္းခံစိတ္ရွည္မႈျဖင့္ သူမရပ္ေနေသာ ျပတင္းတံခါး၀တြင္ အတူယွဥ္တြဲ၍ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ ပုခံုးႏွစ္ဘက္ကို အႏူးညံ့ဆံုး လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ဖြဖြေလးကိုင္၍ သူမကို နမ္းရန္ ၾကိဳးစားသည္။

"ခ်စ္ကလဲကြာ စိတ္လဲ တစ္ခါမွ မေကာက္ဘူးပဲနဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ ေမာင့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ၊ ေမာင္ငိုတာကို ျမင္ခ်င္သလား၊ ဟုတ္လး၊ ေမာင့္အေပၚမွာ ဘာမေက်နပ္တာရွိလဲ .. ေျပာ၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ၊ မေျပာဘဲနဲ႕ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္ ေမာင္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရံု ရွိမွာေပါ့"

သူ႕ရင္ခြင္တြင္းသို႕ ေရာက္လုနီးပါး ျဖစ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ဇြတ္ရုန္း၍ ထြက္လိုက္သည္။ ခါးသက္ေသာ အရသာျဖင့္ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ေအးလာျပီး တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ ေဒါသေငြ႔တို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္မ်ိဳခ်ပစ္ေနရေသာအခါ ရင္မွာ အဆမတန္ ဆို႕နင့္ေနသည္။ အင္မတန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့လူ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္ေအာင္ အင္မတန္ အေျပာေကာင္းတဲ့လူ။ သူမတို႕ႏွစ္ဦးအၾကားရွိ ျပႆနာကို ဖြင့္ေျပာစြပ္စြဲလိုက္လွ်င္ သူက လွပေသာလိမ္လည္မႈမ်ားျဖင့္ ခ်ိဳသာစြာ ျငင္းဆိုေတာ့မည္။ လက္ဖ၀ါးကို လက္ဖမိုးျဖစ္ေအာင္၊ လက္ဖမိုးကို လက္ဖ၀ါးျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္လြန္းေသာ သူ႕ေခ်ပခ်က္မ်ားျဖင့္ သူ႕အျပစ္တို႕ကို လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္လိမ့္ဦးမည္။

"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ကိုစိတ္ေကာက္တယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ္ဟာ ဘာအျပစ္နဲ႕ တရားစြဲခံသင့္တယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပပါဦး၊ အခု ကိုယ့္အျဖစ္က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိရ၊ ေနစမ္းပါဦး၊ အခုကိစၥက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ဆိုင္သလား၊ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းနဲ႕ ဆိုင္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကးနဲ႕ ဆိုင္သလား"

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ဆိုင္တာ .. ဟုသာ စိတ္ထဲကသာ ေျပာမိသည္။ သူမရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ မူးေနာက္လာ၏။ ဖယ္စမ္းပါ။ ယခင္က သူမတိမ္းမူးခဲ့ရေသာ သူ႕ကိုယ္နံ႕သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ရာ အတိ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ကၽြန္မကိုမထိနဲ႕ဟူေသာ စကားကို ေျပာပစ္လိုက္ဖို႕ပင္လွ်င္ မိမိႏႈတ္ခမ္းကို ႏွေျမာေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ အလွည့္စားခံလိုက္ရတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္တတ္တဲ့ စိတ္ကို ရွင္က လွည့္စားျပီး ယူလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။

ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူမ တစ္ႏွစ္တိတိ လိမ္ညာခံခဲ့ရတာပါလား။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ငါ့ကို ဟားတိုက္ရယ္ေနၾကမွာေပါ့။ စီမံကိန္းေတြ အထပ္ထပ္ ခ်ထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုထဲမွာ ငါဟာ သူတို႕ၾကိဳးဆြဲရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ က ေနခဲ့တဲ့ အရုပ္တစ္ခုေပါ့။ သူမကို သခ်ၤာတစ္ပုဒ္ပမာ သူတို႕ တြက္ခ်က္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေသာအခါ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိႈက္ငင္၍ မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္ဆင္းက်သြားေတာ့သည္။ သူ႕ထံမွ ပင့္သက္ရိႈက္သံကို သဲကြဲစြာ ၾကားလိုက္ရေလသည္။

"ေျပာျပမွေပါ့ကြာ၊ အခုလို ငိုေနေတာ့ အခ်စ္ပဲ ပင္ပန္းမွာပဲ၊ ေလွ်ာ့လိုက္ပါ၊ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာ့လိုက္စမ္းပါ မိုးရယ္"

သူက သူမပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္တို႕ကို အသာအယာေလး ဖယ္ရွားေပးသည္။ ရွည္လ်ားေႏြးေထြးေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ပြတ္သပ္မႈကို ဟိုတုန္းကေတာ့ သူမႏွလံုးသားထဲမွ မူးယစ္သြားေအာင္ တမ္းမက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႕လက္မ်ားကို ပုတ္ထုတ္ဖယ္ပစ္လိုက္ရင္း ေအာ္ဂလီဆန္လာသည္။ သြား .. ငါ့အသားနဲ႕ ထိဖို႕အထိ မသန္႕ရွင္းဘူး။ ခါးသီးေသာ ခံစားမႈျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္လာသည္။

"မငိုနဲ႕မိုးရယ္၊ လာ .. ခဏေလး ခုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္၊ နည္းနည္း နားလိုက္ပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ မိုးဗိုက္ထဲက ေမာင့္သားေလး မ်က္လံုးတစ္အား ျပဴးေနလိမ့္မယ္ .. သိလား၊ မိုးငိုေနရင္ေလ"

ေမာင့္ သားေလး ..။

ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ခံစားမႈသည္ စုျပံဳ၍ ေပါက္ကြဲသြား၏။ သူမနားထဲမွာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ဆူညံသံျဖင့္ တုန္ခါသြားသည္။ ပခံုးေပၚမွ သူ႕လက္ကို ဖယ္ထုတ္၍ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကင္နာဟန္ေဆာင္ထားေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို တစ္သက္လံုးမွတ္မိေအာင္ ၾကည့္သလို ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာ ၾကာ့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႕ေနာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဖူးေသာ ေဒါသစိတ္ႏွင့္အတူ သူ႕မ်က္ႏွာကို ရွိသမွ် အင္အားျဖင့္ လႊဲရိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႕ပါးျပင္ႏွင့္ သူ၏ လက္ဖ၀ါး ထိမိသံသည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုမို က်ယ္ေလာင္ေနသည္။

သူမကိုယ္သူမ ဤမွ်လုပ္ရဲလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အံ့ၾသတၾကီး ျငိမ္သက္သြားမိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ယိုင္သြားျပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာ ေခါက္လိုက္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ခ်က္ခ်င္း နီရဲလာေသာ ေဒါသမ်က္ႏွာျဖင့္ ..
'မင္းကြာ' ဟု တစ္ခြန္းသာ ေရရြတ္ျပီး သူမ၏ အဆိပ္လႊမ္းေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ျပီးလွ်င္ သူမမ်က္ႏွာကို လႊဲရိုက္ရန္ လက္ကို ေဒါသတၾကီးရြယ္ျပီးမွ ျပတင္းေပါက္မွ ပိတ္ေစ့ထားေသာ တရုတ္ကပ္မွန္တို႕ကိုသာ လက္သီးျဖင့္ ထိုးခြဲခ်လိုက္ေလသည္။ စူးရွ က်ယ္ေလာင္ေသာ မွန္ကြဲသံႏွင့္အတူ မွန္စေသးေသး အခႊန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႕လက္ဖမိုးမွာ ေသြးစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားသည္ကို တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းမဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

"ဘာျဖစ္လို႕ မင္းငါ့ကို ေစာ္ကားတာလဲ၊ ေတာ္ျပီ .. ေတာ္ျပီ၊ ဒါ ေနာက္ဆံုး သည္းခံျခင္းပဲ မွတ္ထား၊ ငါ စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ပစ္လိုက္ရရင္။ ကြာ .. သြားစမ္း၊ သြားစမ္း၊ မိုက္ရိုင္းတဲ့မိန္းမ"

ထို႕ေနာက္ သူမ၏ ေသးေကြးေသာ ကိုယ္ခႏၶာေလးကို ေဆာင့္တြန္းျခင္း ခံလိုက္ရျပီး လြင့္ခနဲ ၾကမ္းခင္းေပၚသို႕ လဲက်သြားခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူသည္ သူမကို တစ္စံုတစ္ရာ ေမးျမန္းျခင္းမရွိ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ ေဖ်ာင္းဖ်ျခင္းမရွိ။ မ်က္လံုးခ်င္းပင္ ဆံုၾကည့္ျခင္းမရွိ။ တကယ့္ သူစိမ္းတရံစာမ်ားသဖြယ္ ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူမဘက္မွ တစ္ခုပိုသည္မွာ သူ႕အေပၚတြင္ လက္စားေခ်ခြင့္မရေသးေသာ ရန္သူတစ္ေယာက္သဖြယ္ တစ္စတစ္စ ပိုမို မုန္းတီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ လက္စားေခ်၇မည့္ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနရင္း မုန္းတီးမႈမ်ားကို ရႏိုင္သမွ် စုေဆာင္ေန၇သူျဖစ္သည္။

သူ ဘယ္လိုျဖစ္မွ ငါ စိတ္ခ်မ္းသာမွာပါလိမ့္ .. သူ႕ကို ေပးရမည့္အျပစ္တို႕ကို တစ္ခုခ်င္းလိုက္၍ စဥ္းစားသည္။ သူမသည္ မိန္းမသားတစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် လြယ္ကူလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ဆိုသည္ကေတာ့ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚက သၾကားအုပ္ထားေသာ အဆိပ္မ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေရာက္လာရမည္။ သူတို႕၏ ၾကိဳတင္စီစဥ္မႈမ်ားအတြက္ အခ်ိန္၊ သူမ ေပးအပ္ခဲ့ရေသာ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္။ ငါ သူ႕ကို ယံုခဲ့မိတယ္..။

ဤအေၾကာင္းအခ်က္သည္ သူမအတြက္ တစ္သက္လံုး ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္သြားေစရန္ လံုေလာက္၏။ သူမ၏ လင္ေယာက်္ားအေပၚတြင္ အထင္လြဲတတ္ေသာ အေလ့အထ လံုး၀မရွိ။

သူမေယာက်္ားသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ရည္းစားမ်ားစြာ ထားခဲ့ဖူးသည္။

သူ႕ရည္းစားမ်ား မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ သူမမွတ္မိဖို႕မဆိုထားႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ နာမည္စဥ္းစားမရေအာင္ ေမ့ေလ်ာ့တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ သိထားေသာ သူ႕ရည္းစားေဟာင္း တစ္ေယာက္တေလႏွင့္ သူမတို႕ စံုတြဲ လမ္းမွာ ၾကံဳဆံုလွ်င္ သူအေနခက္ေလမလား..ဟု သူ႕ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနရာက..

"ေမာင္ .. ဟိုမွာ ေမာင့္ေကာင္မေလးမဟုတ္လား၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးေလ"ဟု သူမက စတင္လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။

"ေမာင္ .. အဲဒါ နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲဟင္"ဟု သူမက ေမးလွ်င္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ၍ 'ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲဟ' ဟု ျပန္ေျဖတတ္သည္။ 'နံပါတ္တစ္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ကြာ' ဟု ေနာက္ေျပာင္တတ္ပါသည္။

"ေဟ့ နင့္ေယာက်္ား ဟိုေကာင္မေလးနဲ႕ ရယ္လို႕ေမာလို႕ ငါေတြ႔ခဲ့တယ္။ ျပန္ဆက္ေနျပန္ျပီထင္တယ္"

ေစတနာလိုလို၊ ကဲ့ရဲ႔မႈလိုလို၊ သတိေပးမႈလိုလို သူမဆီ သတင္းေပါက္ၾကားလာေသာအခါလည္း သူမ အေနခက္ျခင္း သ၀န္တိုျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သူ႕ကို ေမးၾကည့္ဖို႕ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ေကာက္ဖို႕ျဖစ္ေစ စိတ္ကူးတတ္သူမဟုတ္ပါ။

သူ႕ဟာသူ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ အခုအခ်ိန္မွာ ငါနဲ႕သူနဲ႕ တရား၀င္ လင္မယားပဲ၊ ငါက သူ႕ကို တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္ျပီးသားပဲ၊ ငါ သူ႕ရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာမိန္းမ၊ ေတြးလိုက္ရံုျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕စာအုပ္ေသတၱာမွ စာအုပ္ရွာရင္းေသာလည္းေကာင္း၊ စာပြဲအံဆြဲမ်ားထဲမွ လက္သည္းညွပ္၊ ေခါင္းဘီး ရွာရင္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟိုစဥ္က ရည္းစားစာမ်ားကို ျပန္ေတြ႔၍ ဖတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ စာအိတ္မ်ား၊ အနည္းငယ္ ၀ါက်င္စျပဳေနေသာ စာရြက္မ်ား၊ ကေလးဆန္ေသာ လက္ေရးမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဓာတ္ပံုမ်ား ေတြ႔ရတတ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ခန္႕က ပံုမ်ားျဖစ္၍ ရိုးစင္းေသာ ဆံပင္ပံုစံ၊ အက်ႌပံုစံမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူက စိတ္လိုလက္ရ ဒါက ဘယ္သူေပါ့၊ အခုသူက ဘယ္ျမိဳ႔ကို ေရာက္ေနျပီ။ သူကေတာ့ ဒီျမိဳ႔မွာပဲ။ ဒါကေတာ့ ရွစ္တန္းတုန္းက ရည္းစားေလ .. စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပေနတတ္၏။

သူ႕မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးသည္ အင္မတန္ သန္႕စင္ေသာ အျပံဳးဟု မွားယြင္းစြာ ထင္ခဲ့၏။ အင္းေလ .. အဲဒီမိန္းကေလးေတြနဲ႕ေတာ့ သူဟာ တကယ္ သန္႕စင္ခဲ့မွာပါပဲ။

သူမကို ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ျပႆနာတစ္ခုဆီသို႕ တြန္းပို႕ေပးေသာ စာမ်ားကိုေတာ့ ရည္းစားစာေတြ႔ေနက် မဟုတ္သည့္ ေနရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ေတြးမိလွ်င္ သူမသည္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ ပူေႏြးလိုက္၊ အံ့ၾသနာက်ည္းစိတ္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ေအးစက္လိုက္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားခ်က္တို႕ျဖင့္ လႈပ္ခါခဲ့ရသည္။

ဘုရား .. ဘုရား .. သူတို႕ငါ့အေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ ရက္စက္ၾကပါလိမ့္။
သူမ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေသာ အားကစားပစၥည္းမ်ား ထည့္သည့္ ထင္းရွဴးေသတၱာထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကၠဴထုပ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သူ ငယ္စဥ္က ကိုင္တြယ္ခဲ့ေသာ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ဘက္တ္မင္တံမ်ား၊ တင္းနစ္ရိုက္တံမ်ား၊ ဆုရခဲ့ေသာ ေငြရုပ္တုကေလးမ်ား၊ ဒိုင္းေသးေသးကေလးမ်ား၊ ဤေသတၱာကို အိမ္ေထာင္က်စက လွပ္မၾကည့္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္စိတ္ျဖင့္ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။

သူမ မျမင္ဖူးေသာ လက္ေရးအသစ္ႏွင့္ စာအသစ္မ်ားကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

'ကိုကိုေရ..' ဟု ေခါင္းစီးတပ္ထားေသာ စာမ်ားမွာ သူမႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်မီ ေန႕စြဲမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ သူမ တုန္လႈပ္ျခင္းမျဖစ္မိဘဲ သူ၏ မ်ားျပားလွစြာေသာ ရည္းစားမ်ားမွ တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္အျဖစ္ အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလုနီးပါး ေတြးမိ၏။

ၾကည့္စမ္း.. ငါနဲ႕ လက္မထပ္ခင္မွာေတာင္ သူ ရည္းစားရေအာင္ ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီရက္ေတြက ငါဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ အို.. ငါက မႏၲေလးမွာ ေရာက္ေနတာပဲ။ သူ႕စာမ်ားအရ သူတို႕ႏွစ္ဦး ရည္းစားျဖစ္ေသာ ေန႕စြဲမွာ သူမအား လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေသာ ေန႕စြဲႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္တိတိသာ ကြာသည္။ သူမ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိပါ။

ဒီႏွစ္ႏွစ္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ တြဲမွာေပါ့၊ ေနာက္ မၾကာခင္ ကြဲမွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့ဆီ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါဟာ သူ႕ရဲ႔ ငယ္ခ်စ္ပဲေလ။ သူမအနည္းငယ္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဆုတ္ညွစ္ေျခမြေသာ စာတစ္ေစာင္ကိုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္စြာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။

'ထားအခ်စ္ ကိုိကုိ..' ဟု ေခါင္းစီးတပ္ထားသည္။

"ဒီစာကို ထားမေရးခ်င္ဘူး၊ ထားအေပၚမွာ ကိုကို အထင္လြဲမွာ စိုးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထားအမ်ားၾကီး စဥ္းစားျပီးမွ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေရးလိုက္ပါတယ္ ကိုကို"

အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ျပီးမွ ဘာမွ် မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုကို႕ကို ထားသနားလိုက္တာ။ ကိုကို သိပ္လိုခ်င္တဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ကိုမွ ထားမေပးႏိုင္တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ထား ကိုကိုနဲ႕ လက္မထပ္ရက္ဘူး။ ကိုကိုခ်စ္တာ ထားတစ္ေယာက္တည္းပဲလို႕ ထားယံုပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေဟာဒီကမၻာေပၚမွာ ထားအခ်စ္ကလည္း ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းပဲဆိုတာ ကိုကိုသိပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထား ဒီတစ္သက္ ကေလးမွ မရႏိုင္ေတာ့တာ ကိုကိုရယ္..။ ထားကိုယူရင္ ကိုကိုေရာ ထားေရာ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။

'ထားကို ကိုကို ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့၊ ကိုကို႕အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟာ မိုးဆိုတဲ့ မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္မွာပါ။ လူၾကီးေတြ သေဘာတူတဲ့ မိုးကိုပဲ ကိုကိုလက္ထပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထားဆီကို ကိုကို မၾကာမၾကာ လာပါေနာ္။ မိုးနဲ႕ရမယ့္ ကိုကို႕သားေတြ သမီးေတြကိုလည္း ခ်စ္ေပါ့။ ထားကိုလည္း တစ္သက္လံုး ခ်စ္ရမယ္ေနာ္..၊ ကိုကို သူ႕ကိုလက္ထပ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုကို႕အခ်စ္ကို ထားပိုင္ျပီးသားပဲ။ ထားေက်နပ္ပါတယ္။ အခုလိုပဲ ထားတို႕ ေတြ႔ေနၾကရေအာင္ေနာ္..။

ဟိုတစ္ေန႕က ကိုကိုတအားစိတ္ညစ္သြားတာ ထားသိပါတယ္။ ကိုကိုဘယ္ေလာက္ပဲ ညာညာ ကိုကို႕မ်က္ႏွာကို ထားအလြတ္ရျပီးသားပါ။ ထားကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕ကြယ္။ ထားအတြက္က ကိုကိုနဲ႕ လက္ထပ္ရဖို႕က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို ထားကို တစ္သက္လံုး ခ်စ္ဖို႕က..'

သူမ စာကိုျပီးေအာ္ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တင္းက်ပ္ေသာ ပူေလာင္မႈမ်ားျဖင့္ ယိမ္းယိုင္သြားခဲ့သည္။ ေန႕စြဲမွာ သူမတို႕လက္မထပ္မီ ငါးလခန္႕အလိုျဖစ္၏။

"လူၾကီးေတြ သေဘာတူတဲ့.."

ျမတ္စြာဘုရား..။ သူမသည္ သူ႕ကိုလက္တြဲဖို႕အတြက္ မိသားစုတစ္ခုလံုးကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ျပီး ရုန္းထြက္ခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္သူေျပာသလဲ။ လူၾကီးေတြ သေဘာတူတယ္လို႕ .. ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မနဲ႕ပတ္သက္လို႕ သူ႕ကို ဘာေတြ လိမ္ထားခဲ့ရသလဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေမာင္.. ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ဆို။ ဟိုး .. ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္လြန္းလို႕ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလးပါဆို။ ဘုရားေရ.. ခုေတာ့ ကၽြန္မကို ေမာင့္ခ်စ္သူရဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္အရ..

သူမ၏ အျမင္အာရံု ေ၀၀ါးသြားခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေၾကာင့္လား။ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လား။ နာၾကည္းထိတ္လန္႕မႈေၾကာင့္လား။

သူ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းစဥ္က ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့ေသာ သူမသည္ အနည္းငယ္မွ် တင္းမထားခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သူမသည္ ျငင္းပယ္ရမည္ဟု လံုး၀ သတိမရခဲ့ပါ။ 'ေမာင္' ဟု တိတ္တခိုး ျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚၾကည့္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္အတိုင္း သူမအလြယ္တကူ ေခါင္းညိတ္မိခဲ့၏။ ယခုျပန္ေတြးမိလွ်င္ ယခု ရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္စိပိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။

ငါဘယ္ေလာက္ သူ႕ကို အရူးအမူး လိုအပ္ခဲ့သလဲ။ ငါ့အေပၚမွာ သူရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳသာခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ကြယ္ရာမွာ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကမယ္။ ငါကေတာ့ သူ႕အတြက္ ကေလးေမြးေပးရမယ့္ စက္ရုပ္တစ္ခုပဲေပါ့။

သူမ လံုး၀ ကေလးမခ်စ္တတ္ပါ။ အေလာတၾကီး ကေလးယူရန္လည္း စိတ္မပါခဲ့ပါ။

"မိုးရယ္ .. ေမာင္နဲ႕ သိပ္တူတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမာင့္ကို အလ်င္ေပးထားပါ၊ ဒီေကာင့္ကို သြားေလရာမွာ ေခၚသြားမယ္၊ စက္ဘီးေရွ႔မွာ တင္ေခၚသြားမယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚ .. သူစားခ်င္သမွ် လက္ညွိဳးထိုးသမွ် မုန္႕ေကၽြးမယ္၊ သူမငိုငိုေအာင္ စမယ္။ ကိုယ္တို႕သားေလးက သိပ္ေတာ္ရမယ္။ ဆိုးခ်င္ဆိုးပါေစ၊ ေနာက္ျပီး ေမာင္နဲ႕လည္း သိပ္တူမွာ၊ သားေလးကို တအားနမ္းပစ္ရရင္ ေမာင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ၊ မိုးစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ သားက အေဖ.. လို႕ အားကိုးတၾကီး ေခၚမယ့္အသံကို မိုး စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္ဖို႕ေကာင္းလဲ"

ကေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ အလြန္ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္။ ဘယ္ေန႕မွန္းမသိေသာ ကေလးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား အထပ္ထပ္ ခ်ထားရာမွာ မိုးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီလားမသိဘူး .. ဟု အသိေပးလိုက္ေသာအခါ သူ႕မွာ ကေလး၏ ရုပ္ကို ပံုေဖာ္၍ မျပီးႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။ ကေလးအတြက္ နာမည္ကို စဥ္းစား၍ မျပီးႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။

ေၾသာ္ .. သူ႕ခမ်ား ကေလး သိပ္ခ်စ္တတ္တာပါပဲလားဟု သနားကရုဏာျဖင့္ သူမလိုက္ေလ်ာမိခဲ့သည့္ကို ျပန္၍ ရွက္မဆံုးေတာ့ပါ။

သူႏွင့္ ခ်စ္သူ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို သူမ ကိုယ္၀န္ေျခာက္လရွိခ်ိန္က်မွ သိရေတာ့သည္။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ သူမကိုယ္သူမ သတိျပန္ရလာေသာ အခ်ိန္မွစ၍ သူမ၏ အေတြးမ်ားသည္ တစ္မ်ိဳးတည္းသည္ ျဖစ္၏။ အခု ငါ ဘာလုပ္မလဲ..။

သူ႕ကို စာေတြျပ၍ ရန္ေတြ႔ဖို႕ လံုး၀ စိတ္မကူးခဲ့ပါ။ လွည့္ပတ္လိမ္ညာမႈတြင္ တတ္စြမ္းေသာ သူသည္ ၀န္ခံမႈတစ္၀က္၊ မုသားတစ္၀က္၊ အခ်ိဳတစ္၀က္၊ အခါးတစ္၀က္ ေရာ၍ သူမကို ႏွစ္သိမ့္ေတာ့မည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြယ္တာခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္မ်က္ႏွာျဖင့္ သူမကလည္း သူ႕ေျဖသိမ့္ခ်က္မ်ားအေပၚ ယံုစားလိုက္မိမွာ စိုးသည္။ ဟင့္အင္း.. သူတို႕ကို ငါမေက်ဘူး ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ဘူး။

သို႕ေသာ္ သူမ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ယခုအခါ သူသည္ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္လတစ္ခါ ခရီးထြက္၍ (ခရီးထြက္ဟန္ေဆာင္၍) သူ၏ မယားၾကီးလည္းမဟုတ္၊ မယားငယ္လည္းမဟုတ္ေသာ ခ်စ္သူမိန္းမထံ သြား၍ ေတြ႔ေနခဲ့ျပီ။ ထို႕ေနာက္ သူမကြယ္ရာတြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး အတူေနထိုင္ၾကမည္။ သူမ၏ ကိုယ္၀န္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကမည္။ သူမ ေမြးဖြားလာမည့္ ကေလးသည္ ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းမကေလးလား အေလာင္းအစားလုပ္ၾကမည္။ ေဖ်ာ္ရည္ဖန္ခြက္မ်ားအၾကား၊ စီးကရက္ေငြ႔မ်ားအၾကား၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ားအၾကား သူတို႕ေဆြးေႏြးသည့္ ေခါင္းစဥ္မွာ 'သူမ' ျဖစ္ခဲ့မည္။ သစ္သီးမ်ား၊ အနမ္းမ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ တြဲလ်က္ သူမအေၾကာင္း..၊ ကေလးအေၾကာင္း..။

သူတို႕ မၾကာခဏ ေျပာၾကမည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ထားရင္းေပါ့..

"ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာကြ၊ အရမ္းအလိုလိုက္တာ၊ သနားစရာေကာင္းေအာင္ အလိုလိုက္တာ"

"အံမာ.. ကိုကိုေနာ္၊ သနားရံုပဲသနား၊ ဒါထက္မပိုရဘူး ဒါပဲ"

"အိုး.. ေဟာဒီ ကမၻာေလာကမွာ ထားကလြဲျပီး ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ.."

ဘုရား.. ဘုရား၊ ငါ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ။

သူမသည္ ရွက္စိတ္၊ နာၾကည္းစိတ္တို႕ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသပစ္ရန္ပင္ စိတ္ကူးလိုက္မိေသး။ မျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီ။ သူ အျပင္ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ အသက္ရွင္ေနႏိုင္ျပီ။ မျဖစ္ဘူး။ အေရးအၾကီးဆံုး အေၾကာင္းမွာ သူမ ေသသြားဖို႕ မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ သားကေလး။ အို.. မေတြးနဲ႕။ လူတစ္ေယာက္မွာ သနားကရုဏာစိတ္ နည္းနည္းေလး ရွိေနရင္ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ဘယ္မွာ ျပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာလဲ။

သူမသည္ ေန႕စဥ္ နံနက္မိုးလင္းမွ ညအိပ္ရာ၀င္အထိ အသိစိတ္ဓာတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို အသိစိတ္ဓာတ္မွာ သူတို႕ကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ မည္သို႕ လက္စားေခ်မလဲဆိုသည့္ အသိပင္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇနီးျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူတို႕ သူမထံမွ အင္မတန္လိုခ်င္ေသာ ကေလးကို မရေစရ။ သူမ၏ ခိုင္ျမဲေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူမ၏ စနက္တံမ်ားကို သူ႕ႏွလံုးသားဆီမွာ ေဖာက္ခြဲဖို႕ ခ်ိန္ကိုက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားရမည္။

ေလွကားမွ ေျခသံ အေျပးေရာက္လာေသာအခါ ပ်ံ႔လြင့္ေနခဲ့ေသာ စိတ္အာရံုကို ကမန္းကတန္း စုယူျပီး ယခုအခ်ိန္အထိ မဖတ္ျဖစ္ေသးေသာ စာမ်က္ႏွာကို အသံျမည္ေအာင္ လွန္ပစ္လိုက္ရေလသည္။ သူမ ေတြေ၀ ေငးေမာေနေၾကာင္း သူ မျမင္ေစရပါ။ သူမသည္ သူ႕ကို မုန္းတီးစြာ ဖယ္ေရွာင္ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ သာမန္သာျဖစ္သည္ဟု ျမင္ေစခ်င္သည္။

ေျခညွပ္ဖိနပ္ စီးလိုက္သံ၊ သူမေနာက္နားဆီမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသံ။ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ျပီး အသံျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္သြား၏။ သူ အိပ္ရာ၀င္ဖို႕ ျပင္ေတာ့မည္။ စာၾကည့္ခန္း သမံတလင္း တံျမက္စည္းလွည္းသံ ၾကားရသည္။ ထို႕ေနာက္ တံျမက္စည္းကို အခန္းေထာင့္သို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္သံ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာကို အ၀တ္ျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ (သို႕မဟုတ္) ေဒါသတၾကီး ဖုန္ခါ လွည္းက်င္းသံ၊ ေခါင္းအံုးပစ္ခ်သံ၊ ထို႕ေနာက္ ေလးပင္ ၾကမ္းရွစြာ ပစ္လွဲ အိပ္ပစ္လိုက္သည့္အသံ၊ သူ႕ကို သူမ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ပစ္လိုက္သည့္ေန႕မွ စ၍ သူ႕ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ကို ေအာက္ထပ္ စာၾကည့္ခန္းထဲ ေရႊ႔သြားခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ၇က္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီ။

သည္လိုႏွင့္ပင္ သူမ ကေလးေမြးဖြားမည့္ ရက္ ေရာက္လာေတာ့မလား။

အရာရာတြင္ ေပ်ာ့ညံ့ေတြေ၀တတ္ေသာ သူမသည္ ကေလးေမြးျပီးလွ်င္ သူမေတြ႔ႏိုင္မည့္ တစ္ေနရာရာ ပို႕ပစ္လိုက္လွ်င္လည္း ျဖစ္တာပဲဟု စဥ္းစားေသးသည္။ ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ကေလးကို သူေတြ႔ေအာင္ ရွာမွာပဲ။ မရရေအာင္ လုယူမွာပဲ။ သူမကို ေမးမည္။ ရိုက္ပုတ္ ႏွိပ္စက္မည္ကို ၾကိဳတင္သိေနသည္။ သူ ေဒါသတၾကီး တက္ေခါက္ ဆူပူလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ ေဆာင့္ယမ္းလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေနစရာမရွိအာင္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေသာ သူမသည္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ရိုက္ႏွက္မည္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ပင္ မခံစား၀ံ့ေခ်။

မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီလိုမျဖစ္ပါဘူး။ ကဲ.. ဒါျဖင့္ရင္ .. ေတြးလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ရင္မွာ စူးနစ္စြာ နာက်င္သြားသည္။ သားရယ္..။ လႊတ္ခနဲ ၀င္ေရာက္လာေသာ ျမတ္ႏိုးမႈတစ္ခုကို သူမ တုန္လႈပ္စြာ ျငင္းပယ္လိုက္ပါ၏။ ငါ.. ဒီေလာက္ထိ မရဲ၀ံ့ပါဘူး။ သို႕မဟုတ္ မရက္စက္၀ံ့ပါဘူး။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အက်ႌေအာက္မွ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားလာေသာ ကိုယ္၀န္ကို စိတ္မွတ္မထင္ ျဖည္းညင္းစြာ အုပ္ကိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ကို .. သူေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္အတိုင္း သားကေလးျဖစ္မွာပဲ။

သူ .. ဘယ္ေလာက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေလမလဲေလ။

သူမကိုယ္၀န္စတည္ခ်ိန္မွစ၍ သူမတို႕အခန္းနံရံမွာ ကေလးပံု ပိုစတာလွလွေလးမ်ားကို ခ်ိတ္ဖို႕ သူၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ကေလးအႏွီးအတြက္ ပိတ္စမ်ားကို ၾကိဳတင္ မ၀ယ္ေကာင္းပါဘူးဟု သူမအတန္တန္ သတိေပးလ်က္ႏွင့္ သူ၀ယ္သည္။ ကေလးအက်ႌေပါက္စကေလးမ်ားကို သူ ၀ယ္ ၀ယ္လာသည္။

"မိုး .. ကိုယ္တို႕ေကာင္ၾကီးအတြက္ ဒီအက်ႌကေလးေတြက ေသးမ်ားေနမလားဟင္"

"အိုး .."

ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ရယ္ေမာ၍ သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါသည္။

ျပန္စဥ္းစားမိလွ်င္ မုန္းတီးနာၾကည္းမႈ မဆိိုသေလာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားသလို ခံစားရသည္။ ဤသည္မွာ သူမအတြက္ ေကာင္းေသာလကၡဏာမဟုတ္။ ဒါ သားေလးရဲ႔ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ပါေလ..။ သားေလးကို ေမြးဖြားျပီးလွ်င္..။ သူမ ၇င္တြင္း၌ ေအးစိမ့္ေသာ ႏူးညံ့စိတ္မွ်င္မွ်င္ကေလး ရုတ္တရက္ ထြင္းေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာပံုမွာ အင္အားျပင္းလွသည္။ ျဖစ္ခဲ့ျပီးသမွ် အစစအရာရာအတြက္ သူမအားလံုး ခြင့္လႊတ္ေက်ေအးပစ္ေလာက္ေအာင္ သူမ၏ သားငယ္ကေလးက ခြန္အားၾကီးမားလိမ့္မည္မွာ သံသယ၀င္ရန္မလို။

ေက်ေအးရန္.. ဟင့္အင္း။ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ေသာ သားကေလး၊ ႏူးညံ့နီရဲေသာ အသားအရည္ကေလးမွာ ပန္းပြင့္ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးထက္ပင္ ႏူးညံ့ေနလိမ့္မည္။ သူမ၏ အေသြး၊ အသက္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးေပါက္စနကေလး..။

သူမသည္ ေယာင္ယမ္း၍ မ်က္စိအစံု မွိတ္ပစ္လိုက္သည္။ မေတြးရဘူး၊ မေတြးနဲ႕..။

သူမ အတန္တန္ျငင္းပါလ်က္ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကုဆရာ၀န္မထံ သူ ဇြတ္ေခၚ၍ ကိုယ္၀န္ကို အပ္ႏွံသည္။ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းသည့္ရက္တိုင္း မပ်က္မကြက္ သူလိုက္ပို႕ေပးေနက် ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္က ရက္ခ်ိန္းေစ့သည္ကိုပင္ သူမေမ့ေလ်ာ့ေနမည္စိုး၍ သူ လာသတိေပးခဲ့၏။ (ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျခြင္းခ်က္အျဖစ္ သူ သတ္မွတ္ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။)

"ဒီေန႕ညေန ဆရာ၀န္ဆီ သြားရမယ္၊ ေမ့မေနနဲ႔"

ထိုေန႕နံနက္ အိမ္မွ မထြက္မီ အခန္း၀မွာ လာရပ္၍ ခပ္တည္တည္ေျပာခဲ့စဥ္က သူမ ထိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြားေသးသည္။ သူမကိုယ္သူမ မေက်နပ္ဘဲ အျပစ္တင္မဆံုးေတာ့ေခ်။ ငါ ဘာလို႕ ရင္ခုန္တာလဲ၊ ငါဘာလို႕ တုန္လႈပ္တာလဲ၊ အထပ္ထပ္ ညည္းညဴမိသည္။ ထိုေန႕က အခါတိုင္းကဲ့သို႕ ညသန္းေခါင္အထိ မေနဘဲ ညေနေဆးခန္းအမီ သူျပန္လာခဲ့၏။

"သြား .. အ၀တ္လဲ၊ ေဆးခန္းသြားမယ္"

သူမ ျငင္းဆိုရန္ ေတြးလိုက္ေသာ္လည္း ျပႆနာရႈပ္ေထြးကုန္မွာ စိုးရိမ္သည္။ မသြားလွ်င္ သူေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းမည္။ သို႕မဟုတ္ ရိုက္ႏွက္မည္။ သို႕မဟုတ္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲေခၚမည္။ သူ႕အေနႏွင့္ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီ သူမကိုရေအာင္ ေခၚသြားမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို ေတြးမိ၍ သူမ အလြယ္တကူ လိုက္သြားခဲ့ရသည္။

အို.. ေမ့ေနလိုက္တာ၊ မနက္ျဖန္ ဆရာ၀န္ခ်ိန္းတဲ့ ရက္ပါပဲလား သူ.. သူမကို သတိေပးဦးမည္။ ေဆးခန္းသို႕ လိုက္ပို႕ဦးမည္။ ဟန္ေဆာင္ထားေသာ ၾကင္နာမႈမ်ိဳး မဟုတ္သလို လူသူေရွ႔တြင္ သူမကို ၾကင္နာယုယစြာ တြဲေပြ႔က်ီစယ္ျပံဳးဦးမည္။ သူ .. ဘုရားေရ .. မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လင္ေယာက်္ားကို တစ္သက္လံုး မုန္းတီးနာက်ည္းသြားဖို႕ သိပ္မ်ားခက္ခဲေနေလမလား။ သူမ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့မလဲ။

ရုတ္တရက္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ျပီးမွ ယခင္ကလို ေပါ့ပါးသြက္လက္ျခင္းမရွိေသာ သူမကိုယ္ခႏၶာကို သတိထားမိသြားသည္။ စာအုပ္ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ပစ္ခ်ရန္ စိတ္ကူးျပီးမွ အသာေလး ခ်ထားလိုက္ေလသည္။ သူမသည္ ေလွကားကို တစ္ထပ္တက္ျပီး ေလွကားေျခရင္း အုတ္နံရံေပၚက မီးခလုတ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေလွကားကို အသံမျမည္ေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ တက္ရင္း မူးေနာက္ေနာက္ ခံစားရသည္။

ေလွကားေပၚက လိမ့္က်လွ်င္ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေလမလား။

အခန္းထဲ ၀င္လိုက္ေသာအခါ စားပြဲတင္ မီးအုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခတြင္ ေဆးပုလင္း သံုးေလးခုကို အသစ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမ စားပြဲအနီးသို႕ တိုးကပ္သြား၏။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အားတိုးေဆး၊ ေဖာလစ္အက္စစ္၊ ျဖဴရာမင္ဘီစီ။ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ ဒါ .. ဒါေတြဟာ သူ႕ကေလးအတြက္ေပ့ါ။ ရုတ္တရက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဆးပုလင္းမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုျပံဳယူလ်က္ အခန္းနံရံသို႕ အရွိန္ျပင္းစြာ ပစ္ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညသည္ ပုလင္းကြဲသံ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ဖန္ကြဲစမ်ား လြင့္စင္သံျဖင့္ စူးရွက်ယ္ေလာင္သြား၏။

ေလွကားမွ တဒိုင္းဒိုင္း ေျပးတက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားရသည္ဟု အာရံုက ထင္လိုက္စဥ္မွာပင္ အခန္း၀သို႕ သူ ျမန္ဆန္စြာ ေရာက္လာေလသည္။

"မိုး .. မိုး"

မတ္မတ္ရပ္ေနေသာ သူမႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း နံရံအနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ပုလင္းကြဲမ်ား၊ ေဆးလံုးမ်ား၊ ေဆးျပားမ်ားကို အတန္ၾကာေအာင္ သူ အထိတ္တလန္႕ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုခဏ၌ အံ့ၾသစရာပင္ သူမ၌ သူ႕ကို ေၾကာက္စိတ္ လံုး၀ မရွိေခ်။ သူမ၏ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မႈမ်ားသည္ အေငြ႔ထေတာ့မတတ္ တရွိန္ရွိန္ ပူေလာင္လ်က္ရွိသည္။ သူမ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူသည္ လႊတ္ခနဲ တစ္ခုခု ညည္းညဴေရရြတ္လိုက္သလား မေသခ်ာေပ။ သူမအနားသို႕ တိုးကပ္လာျပီး သူမမ်က္ႏွာကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေနသည့္ပမာ အေရာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ ရိုက္လိုက္ေတာ့မလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ အနည္းငယ္ ၀င္မိေပမယ့္ သူက လက္ျဖင့္ခ်ိန္ရြယ္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွ နားမလည္ျခင္းအရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသအျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ခဏျခင္းပင္ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေသာ ေအးစက္စက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။

###

ရီေ၀မူးေနာက္ေနေသာ အာရံုျဖင့္ မ်က္လံုးစတင္ဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း သူမ ဘာမွ မျမင္ရပါ။ သူမကိုယ္သူမ ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႕ကိုပင္ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သို႕မဟုတ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ေလးပင္ မူးယစ္လ်က္ ရွိ၏။ အိပ္ေဆးမိထာသည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားလား။ သူမအိပ္ေဆး အလြန္အကႊံေသာက္မိေလသလား၊ သူမသည္ အိပ္ေဆးျပား တစ္ျပား ႏွစ္ျပားမွ ပို၍ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မေသာက္ဖူးပါ။ (ေသခ်ာရဲ႔လား..) ေသခ်ာပါသည္။ သူမ အိပ္ေဆး မေသာက္ခဲ့ပါ။ ဒါျဖင့္ ..

သူမ၏ ကိုယ္တြင္းတစ္ေနရာမွာ မူလထက္ ထူးထူးျခားျခား လိႈက္ဟာလ်က္ရွိသည္။ တစ္စံုတစ္ခု ရုတ္တရက္ၾကီး လစ္ဟာသြားသလို ခံစားရသည္။

သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း။

ပ်ံ႔လြင့္ယိမ္းယိုင္ေနေသာ အာရံုမ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ စုစည္းေနစဥ္ သူမ ရင္တလွပ္လွပ္ တုန္လ်က္ရွိ၏။ အျမင့္တစ္ေနရာမွ သူမလြင့္က်ခဲ့ေလသလား။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုဆီမွ သို႕မဟုတ္ ၀ရန္တာစြန္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူမတို႕ တိုက္အိမ္မွာ ၀ရန္တာမရွိပါ။

သူမ ဘာျဖစ္ခဲ့သနည္း..။

တစ္ေနရာရာမွ တစ္ခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပၚေနေသာ အသံသဲ့သဲ့ကေလး တစ္ခုကို သူမၾကားေနရသည္။ ဘယ္နားကပါလိမ့္။ တံစက္ျမိတ္အစြန္းမွ ႏွင္းစက္တစ္ေပါက္ခ်င္းက်သည့္ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ေသာက္ေရအိုးစင္ ေရခံခြက္ထဲသို႕ စိမ့္၍က်လာေသာ ေရစက္ေရေပါက္၏ အသံမ်ိဳး (သို႕မဟုတ္) ဘုရားေရ ခုတင္ၾကမ္းခင္းမွ စိမ့္၍ သမံတလင္းေပၚသို႕ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးစက္က်သံမ်ားလား ..

မူးေ၀မႈန္၀ါးေနေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာကို အလ်င္ဆံုး ျမင္ရ၏။ ပန္ကာသည္ ျဖည္းညင္းတိုးတိတ္စြာ လည္ပတ္ေနသည္။ ဒါ ငါ့အခန္းမ်ားလား၊ သူမတို႕အခန္းတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာ မရွိပါ။ မ်က္လံုး၏ အျမင္ ဧရိယာအတြင္း ျဖဴေဖြးဆြတ္ေသာ အုတ္နံရံ ျဖဴျဖဴကိုသာ ျမင္ရသည္။ အို .. သူမ ေဆးရံုေရာက္ေနသလား။ ေလာကတစ္ခုလံုး သူမတစ္ဦးတည္း ရွိသကဲ့သို႕ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

သူမ၏ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ပိုင္းဆီမွ အဆမတန္ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို စူးစူးရဲရဲ ခႊန္ျမစြာ ခံစားလိုက္ရေလသည္။ စုတ္သပ္ညည္းညဴေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီးမွ သူမ အံကို ၾကိတ္ထားလိုက္သည္။ ျဖန္႕ထားေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ဘယ္ဘက္လက္ လက္ဖ်ံအေပၚပိုင္းဆီမွ ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြား၏။ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မွပင္ သူမလက္တြင္ ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ အပ္ၾကီးၾကီးတစ္ခု သြင္းထားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာ ေသြးပုလင္း၊ တစက္ခ်င္းေႏွးေကြးစြာ က်ဆင္းေနေသာ ေသြးရည္မ်ား ..။

တစ္ေနရာမွ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္သြားသည္။

"ေဟာ .. ယူ႕မိန္းမေလး ႏိုးေနျပီ"

ဤအသံမွာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံမဟုတ္ပါ။ အသံလာရာသို႕ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမ၏ ဆရာ၀န္ႏွင့္အတူ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမအျမင္ေတြ႔ခ်င္ဆံုးေသာ လင္ေယာက်္ားအား ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သြက္လက္ေသာ ဆရာ၀န္၏ ေနာက္ဘက္မွ သူသည္ ေမ့ေလ်ာ့စြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသကဲ့သို႕ တြန္႕တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ေလွ်ာက္လာေန၏။

သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို နင့္နင့္သီးသီး ဆံုးရံႈးျပီးခါစ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း သပ္ရပ္ေသာ သူ႕ဆံပင္သည္ မေသမသပ္ ပြေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ပါးလွစ္၍ စု၀န္းေသာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ ေလစိမ္းတိုက္ခံထားရသလို ေျခာက္ေသြ႔၍ အေရခြံကြာေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ သူမ၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ငံု႕ၾကည့္သည္။

"မိုးမိုး ေနေကာင္းလားေဟ့"

"ဟုတ္ကဲ့"

သူမအသံတြင္ အားနည္းမႈ၊ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား စိုးစဥ္းမွ် မပါေစရ။

"ကံေကာင္းလို႕ မိုးမိုးေရ၊ ကိုယ္ေဆးခန္းကို သယ္လာေတာ့ မိုးမိုးရဲ႔ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဟာ သုည ျဖစ္ခါနီးေနျပီ"

သူမသည္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သုညျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျဖစ္ျဖစ္ ဂရုစိုက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

"ကဲ ကိုယ္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္၊ လိုတာရွိရင္ အျပင္ခန္းက ဆရာမေလးဆီေျပာ၊ ဟုတ္လား။ ယူ႕မိန္းမ မေသႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရစ္၊ ဟုတ္လား"

သူသည္ ဆရာ၀န္မၾကီးကို လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ပါ။ သူစိတ္၀င္စားေနသည္မွာ သူမမ်က္ႏွာျဖစ္၏။

သူမသည္ ရုတ္ျခည္းရစ္၀ဲ လွ်ံတက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ရွက္ရြံ႔စိတ္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ခတ္သိမ္း ဖယ္ပစ္လိုက္၏။ သူ အကဲခတ္ေနေၾကာင္း ေသခ်ာသည္။ သူမ တိတ္ဆိတ္စြာ အေနရခက္လ်က္ သူမကိုယ္ေပၚမွ သကၠလပ္ေစာင္ကို မွတ္မိဖို႕ ၾကိဳးစားေနသလို စူးစိုက္ထားလိုက္သည္။ ၾကည့္ပါဦး၊ အစိမ္းေရာင္ေစာင္ၾကီး၊ က်က္သေရမရွိလုိက္တာ။ သို႕ေသာ္ သူမ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခိုက္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာ၍ မရပါ။

ေသြးသြင္းထားေသာ လက္ဖ်ံတြင္ ယင္ေကာင္ကေလး လာနားသည္ကို သူမ၏ ညာဘက္လက္ျဖင့္ ဖယ္ပစ္ရန္ အားယူလိုက္သည္။

ဘုရားေရ .. သူမ၏ ညာဘက္လက္တြင္လည္း ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ပါလား။ အေရာင္မဲ့ေသာ အရည္မ်ားသည္ ပိုက္တစ္ေလွ်ာက္ ေႏွးေကြးစြာ က်လ်က္ရွိ၏။

"ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္"

ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံသည္ တစ္ခါမွ် မရင္းႏွီးဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္ေန၏။ သူ႕အသံထဲတြင္ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ မယံုၾကည္ႏိုင္မႈပါ တြဲဖက္ေနေၾကာင္း ခံစားလိုက္ရသည္။

"ဟုတ္လား"

သူမသည့္ထက္ ၀မ္းနည္းဖို႕ ေကာင္းသည္ဟု သူထင္ေပလိမ့္မည္။ စူးစိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား လက္ခနဲ အေရာင္စြတ္စိုသြားျပီး တစ္ဖန္ျပန္မွိန္ေဖ်ာ့သြားေလသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တင္းေစ့ထားပံုမွာ ဘယ္ေတာ့မွ် အာဃာတ မေျပႏိုင္မည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ထင္ရသည္။

"သားေလးလား"

တိုးတိတ္အားေပ်ာ့ေသာ သူမေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ အမွတ္မထင္ နာနာက်င္က်င္ အရိုက္ခံလိုက္ရသလို တုန္ခါသြားသည္။ သူမကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို နားမလည္ႏိုင္သလို သတိလက္လြတ္ စူးစမ္းၾကည့္ေနျပီးမွ 'သား..' ဟု အံၾကိတ္ပစ္လိုက္ရင္း ေျဖေလသည္။

ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲလား။ သူ အင္မတန္ လိုခ်င္သည့္ သားကေလးေပါ့၊ ေနာက္ျပီး သူ႕ရုပ္ရည္ႏွင့္လည္း တူေနလိမ့္မည္ဟု သူမေလာင္းရဲသည္။ ဆံပင္ကလည္း သူ႕လို လိႈင္းတြန္႕ဖြာေနလိမ့္မည္။ သူ႕ကိုယ္ပြားကေလး။

"သားေလးကို ၾကည့္ခ်င္ေသးလား"

မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူမ တုန္လႈပ္သြား၏။ သူက သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပီးမွ မ်က္စိလႊဲလ်က္ 'ၾကည့္စရာေတာ့ မရွိဘူး'ဟု သူ႕ဘာသာသူ ေရရြတ္ေနသလို သတိလက္လြတ္ ေျပာ၏။

ဟင့္အင္း .. မေျပာပါနဲ႕။

"မင္း သိလားဟင္၊ နာက်င္မႈကို သူ.. သိတယ္"

"အို.."

နာက်င္မႈ၊ က်ဥ္ခနဲ စူးရွတဲ့ ေအာင့္သြားေသာ ရင္ညြန္႕ဆီက ေ၀ဒနာသည္ တစ္သက္လံုး မေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့သလိုပင္ ျဖစ္၏။ သူမ ေမ့ထားခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို သူအစေဖာ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ငိုခ်င္ျပင္းျပစြာ မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ပစ္လိုက္မိ၏။

"သားရယ္"

သူမသည္ ေထာင့္စံုေအာင္ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။

'လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိတာ' သူသည္ အမွတ္တမဲ့ ပြင့္အန္ထြက္လာေသာ ယူက်ံဳးမရစိတ္ျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ေလသည္။

"ဒီအတြက္ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျပတ္စဲလိုက္ၾကမလား"

စကားသံသည္ သိပ္အားစိုက္ဖို႕မလိုဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ကြာရွင္းျပီးလွ်င္ သူမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳရဦးမည္။ အနည္းဆံုး သားကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးဖြားရဦးမည္။

"ျပတ္စဲဖို႕မလိုပါဘူး၊ မင္းကို ငါလိုခ်င္လို႕ ယူထားတာ၊ မင္းဟာ ေသတဲ့အထိ ငါ့မိန္းမပဲ ျဖစ္ေနရမယ္ နားလည္ရဲ႔လား"

သူ႕အသံမွာ ၾကမ္းရွေန၏။

သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်စ္ဟူေသာ အင္အားတစ္ရပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူက သူမထံမွ သားသမီးမ်ားစြာ ရေအာင္ယူဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ရွိသည္။ ရွင္ ကၽြန္မဆီက ဘာကေလးမွ မရေစရဘူး။ သူမ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပါက္ၾကားေစရ။

"သားရဲ႔ ကိုယ္၀န္ကို ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ မေပးႏို္င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ ေမာင္"

ယံုၾကည္မႈတစ္ခုအတြက္ ေမာင္ ဟု ေခၚလိုက္၇ေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ား ခါးသက္လ်က္ရွိ၏။ ႏွလံုးနာသလို ျဖစ္သြားသည္။ ဤနာမည္သည္ သူမအတြက္ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္အတိ ျဖစ္၏။

"ဒါထက္ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္"

သူမမ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနေသာ၊ ေအးစက္၍ အေငြ႔ပ်ံေနေသာ မ်က္လံုးတို႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။

"မင္းရဲ႔ သားအိမ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္ တဲ့"

"ဘာ"
ခက္ထန္တုန္လႈပ္ေသာ သူမအသံတြင္ ခါးသီးမႈအျပည့္အ၀ ပါ၀င္သြား၏။

မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူသည္ သူမထံသို႕ ကိုင္းညြတ္လ်က္ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနေသာ သူမကို တိုးတိတ္စြာ စကားေျပာေလသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ဆူညံေနေသာ ေလတိုးသံႏွင့္ နားအစံုမွာ အာရံုျပန္႕က်ဲလ်က္ရွိသည္။

"သားအိမ္.. ခ်ဳပ္လို႕မရေအာင္ .. ေသြးလြန္ .. ထိခိုက္မႈ.. ေသြးလြန္ .. ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက .. အသက္ကို ရေအာင္ လုလိုက္ရတဲ့အတြက္ .."

"ဘုရား.. ဘုရား"

"စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႕၊ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့တာကလြဲရင္ အားလံုး ပံုမွန္"

"မဟုတ္ဘူး"

အသံကုန္ဟစ္၍ ေအာ္ပစ္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ မမွတ္မိေသာ အက္ကြဲကြဲ သူမအသံသည္ အေ၀းၾကီးမွ လာသလို သဲ့သဲ့ေလးသာ ျဖစ္သည္။

သူမ မယံုပါ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ အိပ္ေဆးေၾကာင့္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ေမေနႏိုင္ဘူးလား။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား၏ အရိပ္အေငြ႔ထဲတြင္ ဤအျဖစ္အပ်က္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္သြားေၾကာင္း ရိပ္မိ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေလတြင္ လြင့္ေမ်ာသြားသလို ထင္မိသည္။

အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညင္း ထလ်က္ ထိတ္လန္႕ျခင္းၾကီးစြာ ယူက်ံဳးမရ ခံစားရသည္။ မယံုဘူး၊ သို႕ေသာ္ အမွန္တရားသည္ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အုတ္နံရံျဖဴျဖဴေပၚမွာ၊ ေစ့လာေသာ တံခါးခ်ပ္ေပၚမွာ၊ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေသြးပုလင္းထဲမွာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျပိဳကြဲပ်က္စီးသြားေသာ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ..။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ တြက္လိုက္ေသာ ပုစၦာသည္လည္း ျပင္၍မရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ မွားယြင္းေနပါပေကာလား။

ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

လက္ဖ်ံႏွစ္ဘက္မွ နာက်င္မႈ၊ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ နာက်င္မႈ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နာက်င္မႈတို႔ကို ေက်ာ္လြန္လ်က္ စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္လာသည္မွာ ႏွလံုးဆီမွ ျဖစ္သည္။ သူမ အသက္ရွဴ ရပ္သြားမတတ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြား၏။

ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္မိမွန္းမသိခင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုလ်က္ အိပ္ရာမွ ရုန္းကန္ထလိုက္မိေတာ့သည္။

"မိုး"

အားမာန္ပါေသာ သူ႕အသံႏွင့္အတူ သူမကို ညင္သာစြာ (သို႕မဟုတ္) ခိုင္ျမဲစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖိတြန္းလ်က္ အိပ္ရာေပၚမွာပင္ ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနေစသည္။ သူမ ၀မ္းပန္းတနည္း ငိုသည္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရပ္ၾကည့္ေန၏။

"ဒါ .. ဒါ ညာေျပာတာမဟုတ္လားဟင္"

သူ႕မ်က္လံုးမွ အေျဖမွန္ ျမင္ေနလ်က္က ေမးမိျပန္သည္။ သူသည္ ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ခါယမ္း၍ (သူမ၀မ္းဗိုက္ဆီသို႕) ေငးေမာေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမွာ ေစာေစာက ျမင္ခဲ့ရေသာ အာဃာတမ်ား၊ ခက္ထန္မႈမ်ား လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ သိမ္ေမြ႔ေသာ ေၾကကြဲမႈ သက္သက္ကိုသာ ျမင္ရသည္။

"ကၽြန္မ မ်က္ရည္ကို ျမင္ခ်င္ရံုသက္သက္နဲ႕ လိမ္ေျပာတာလို႕ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္"

'ေမာင္' ဟု သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ ခ်ိဳျမစြာ အားကိုးစြာ ေခၚလိုက္မိမွန္း သူမ သတိမထားလိုက္မိေပ။ သူမကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ရွိခဲ့ဖူးေသာ အင္အားမ်ား ရုတ္တ၇က္ ဆံုးရံႈးေဖ်ာ့ႏြမ္းကာ ေမာဟိုက္ပူေလာင္ေန၏။ သူသည္ သူမမ်က္ႏွာဆီသို႕ ငံု႔ကိုင္း၍ သူမနဖူးကို အညင္သာဆံုး နမ္းေလသည္။ နဖူးေပၚမွ စိုစြတ္သြားေသာ မ်က္ရည္စက္၏ အေတြ႔ကို မယံုၾကည္ႏို္င္စြာ သူမ ခံစားသိရွိလိုက္၏။

သူမ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ရပ္တည္ရပါ့မလဲ။

သူမ ဘယ္လို ေသဆံုးသြားပါ့မလဲ။

ဘုရားသခင္သည္ သူမထင္ထားသည္ထက္ ေစာစီးစြာပင္ သူမကို အျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္ျပီ။

----@----
<<ဂ်ဴး ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း>>