ဓားသြားေပၚမွ ဆပ္ကပ္ (တာရာမင္းေ၀)

( ၁ )
သူ ႏိုးထေသာအခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္းက လင္း၀င္းေအးျမလ်က္ရွိေပျပီ။ ျခံေထာင္႕မွ စံပါယ္ရံုမ်ားကလည္း ခ်ီခ်ီၾကြၾကြျဖင္႕ ျဖဴဆြတ္လွပေနၾက၏။ စိမ္းျမေသာ သစ္ရြက္တုိ႕တြင္ ႏွင္းစက္ကေလးမ်ား လက္ဖိတ္စိုအိေနပံုကို သူရပ္ၾကည္႕ေနမိေသးသည္။

သူ႕စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလာသည္။ ျငိမ္သက္ေနရာမွ သူလႈပ္ရွားလာ၏။ သူသည္ မည္သို႕ေသာ ေန႕ကိုမဆို အလွတရားႏွင္႕အတူ ျမင္ေတြ႕တတ္သည္႕ လူငယ္တစ္ဦးပဲ ျဖစ္ေလသည္။

နံနက္စာစားျပီး၍ တုိင္းမဂၢဇင္းအေဟာင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္း ေရာက္လာသည္။
`လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္ကြာ´
ေဌးျမင္႕သိန္းသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက သူႏွင္႕တြဲခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ အဓိကယူေသာ ဘာသာရပ္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း သူ႕ကိုခင္မင္လွေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းက မည္သို႕မွ် အသြားအလာမပ်က္ခဲ႕။ ေက်ာင္းျပီး၍ ၀ါသနာပါရာ နယ္ပယ္မ်ားသို႕ အသီးသီး ေျခခ်ၾကျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကစဥ္႕ကလ်ားျဖစ္ခဲ႕ရာတြင္လည္း ေဌးျမင္႕သိန္းကမူ သူ႕အနီးမွ မကြာခဲ႕။ သူတို႕ႏွစ္ဦးက တြဲျမဲတြဲေနခဲ႕ၾကေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကရင္း ေဌးျမင္႕သိန္းက မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းကိုေမးသည္။
`မင္း ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလား´
`ဘာျဖစ္လို႕ေမးတာလဲ´
`ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ငါသိခ်င္လို႕´
`မင္းက ဘယ္လိုထင္မိလို႕လဲ´
ေအးေအးလူလူျပံဳးရယ္ကာ တခြန္းခ်င္းျပန္ေမးေနေသာ သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး ေဌးျမင္႕သိန္းက ရႈံ႕မဲ႕ ေခါင္းခါေလသည္။
`မင္းက မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ´
`ဟ ဘာျဖစ္လို႕လဲကြာ´
`ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလးကြ၊ ေတာ္လည္းေတာ္တယ္၊ မင္းကိုလည္း သံေယာဇဥ္ရွိပံုရတယ္။ မင္းကသာ မတုန္မလႈပ္နဲ႕၊ ဘာမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ´

စူပြပြေျပာေနေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းကိုၾကည္႕ျပီး သူရယ္ေနလိုက္သည္။ ေထြရာေလးပါးတို႕ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေျပာဆိုေနၾကျပီး ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာခဲ႕ၾက၏။ သူလည္း အျပန္လမ္းမွာ ၀င္း၀င္းႏြယ္ဆီ အေတြးေရာက္သြားပါသည္။

၀င္း၀င္းႏြယ္သည္ သူႏွင္႕ ေဌးျမင္႕သိန္း တက္ေရာက္ခဲ႕သည္႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေတာက္ပထင္ရွားေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူတို႕ႏွင္႕ တစ္ခန္းတည္းအတူ စာသင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသူလည္း ျဖစ္ေလသည္။ လွပေသာ၊ ခ်မ္းသာေသာ၊ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ေက်ာင္းစာထူးခြၽန္ေသာ ထိုေကာင္မေလးကို ေက်ာင္းသားမ်ားစြာက အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕ၾက၏။ (ထိုအထဲတြင္ သူေတာ႕ မပါခဲ႕ေခ်။)

သူကေတာ႕ စာသင္ခန္းထဲတြင္ တိုးတိတ္စြာ ေနတတ္သူသာျဖစ္၏။ အျခားေက်ာင္းမ်ားမွ ဤေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊကလာျပီးေနာက္ ကာလအတန္ၾကာသည္အထိပင္ သူ႕ကို မည္သူကမွ် သတိၾကီးၾကီးမျပဳမိေအာင္ ေနႏိုင္ခဲ႕၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သီဟတို႕ အတန္းထဲမွာ အဆင့္`တစ္´ကို အျပိဳင္ယူေနခ်ိန္မွာ သူက အဆင့္`၃၀´ေက်ာ္သာ အစဥ္ရသူျဖစ္၏။ (အခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၇၀ နီးပါးရွိပါသည္။) ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သီဟက ေက်ာင္းမွာ မသိသူမရွိသေလာက္ ေက်ာ္ၾကားလွခ်ိန္မွာ သူ႕အမည္ကိုမူ ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္ ကသာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိၾကသည္။ သို႕တိုင္ေအာင္ ထိုအထဲမွာ အခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕အမည္ `ခ်မ္းျငိမ္း´ကို ျငိမ္းခ်မ္းဟုသာ ေခၚေနခဲ႕ၾက၏။

အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႕ မေရာလြန္းသလို အထီးတည္းလည္း မေနခဲ႕ေသာသူသည္ သာမန္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ႕ပါသည္။ ဗႏၶဳလအသင္းမွ အလွည္႕က် တံျမက္စည္းလွည္းေပးသူ၊ ၀ါဆိုသဃၤန္းဖိုးကို ေမာ္နီတာက ေအာ္မေတာင္းခင္ ေပးေလ႕ရွိသူ၊ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္ကို သတင္းစာစကၠဴျဖင္႕သာ အဖံုးဖံုးသူ။ ထိုသို႕ျဖင္႕သူသည္ မည္သို႕မွ် မထူးျခားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ ပညာသင္ၾကားခဲ႕သူ ျဖစ္ေလသည္။

တစ္ေန႕မွာေတာ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕ကို ထင္ထင္ရွားရွား သတိျပဳမိ သြားၾကေလ၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္သည္လည္း ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕ကို ေစ႕ေစ႕ၾကည္႕ သြားျဖစ္ေလသည္။

ျမန္မာစာဆရာက သူတို႕ထပ္ထားေသာ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္မ်ားကို စစ္ေဆးေနခ်ိန္တြင္ ျဖစ္၏။ အခန္း၀သို႕ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ေရာက္လာျပိး ဆရာ႕ကိုေျပာသည္။
`ဆရာ.. ..ရံုးခန္းထဲမွာ ပညာေရးမႉးရံုးက ဧည္႕သည္ေတြေရာက္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ထားတဲ႕ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္ တစ္အုပ္နဲ႕အတူ ဆရာ ခဏလိုက္ခဲ႕ပါ။´

ဆရာက `ဟုတ္ကဲ့´ ဟုဆိုျပီး စစ္ေဆးေနေသာ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္မ်ားထဲမွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ က်န္ေသာစာအုပ္မ်ားကို ေမာ္နီတာကို ေခၚေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူယူထားေသာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ေထာင္ျပကာ.. ..
`ကဲ.. ..ဆရာ သြားလိုက္ဦးမယ္။ လက္ေရးလွတဲ႕ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆရာယူသြားမယ္ ဟုတ္လား။ တစ္အုပ္က ၀င္း၀င္းႏြယ္ရဲ႕ စာအုပ္ပဲ။ ေနာက္တစ္အုပ္က အင္း.. ေမာင္ခ်မ္းျငိမ္းတဲ႕´

ထို႕ေနာက္ အခန္းအျပင္သို႕ ဆရာထြက္ရန္ ျပင္ေသာအခါ ရပ္ေစာင္႕ေနေသာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္က `တစ္အုပ္ဆိုရပါတယ္ ဆရာ၊ လိုလိုမယ္မယ္ ယူခိုင္းတာပါ´ ဟု လွမ္းေျပာ၏။ ဆရာ႕ေျခလွမ္းတို႕ တံု႕သြားကာ သူ႕လက္ထဲမွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို အျပန္အလွန္ ငံု႕ၾကည္႕ စစ္ေဆးလိုက္ျပီး.. ..
`ေရာ႕.. ..၀င္း၀င္းႏြယ္၊ ေမာင္ခ်မ္းျငိမ္းက ညည္းထက္ လက္ေရးလွသေဟ႕.. ..´

၀င္း၀င္းႏြယ္၏ စာအုပ္ကိုျပန္ေပးသြား၏။ သူ႕စာအုပ္ကိုယူကာ ထြက္သြားသည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ဆံပင္ေလးမ်ားသပ္တင္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႕သည္။ ခဏၾကာမွ နံေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ စကားတီးတိုးေျပာ၏။ `ခ်မ္းျငိမ္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ´ ဟု ေမးပံုရပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သိပံုမေပၚၾက။ ေနာက္ေတာ႕မွ သူ႕ကိုသိေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕ဆီေလွ်ာက္လာေလသည္။

သူက ကြန္ပါခြၽန္ျဖင္႕ စက္၀ိုင္းတစ္ခုကို ေရးဆြဲေနခ်ိန္ျဖစ္၏။
`ခ်မ္းျငိမ္း ငါ႕ကိုနင္႕စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ခဏျပစမ္းပါ´
`ေအး.. ..အံဆြဲထဲမွာ ကိုယ္႕ဘာသာ ထုတ္ယူလိုက္ဟာ´
သူက ေမာ႕၍ပင္ မၾကည္႕ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ထံမွ ေအးျမေသာ သနပ္ခါးရနံ႕က သူ႕ဆီ လြင္႕ပ်ံ႕လာသည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕သမိုင္းမွတ္စုကိုထုတ္ယူ၍ သူ႕လက္ေရးကိုၾကည္႕သည္ဟု ထင္သည္။ (ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ။)

ထိုစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္းက အသံၾသၾသၾကီးျဖင္႕ ၀င္ေျပာသည္။
`၀င္း၀င္းႏြယ္.. ..ခ်မ္းျငိမ္းလက္ေရးကို လာၾကည္႕တာလား၊ ၾကည္႕သြား.. ၾကည္႕သြား.. ငါ႕သူငယ္ခ်င္းက လက္ေရးသိပ္လွတယ္။ နင္တို႕ သီဟတို႕ အဆင္႕တစ္ကို ဘယ္လိုရရ လက္ေရးမွာေတာ႕ ငါ႕သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္လိုမွ ယွဥ္မရဘူး။ မွတ္ထား.. ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..´

အခန္းေရွကတြင္ ေမာင္းခ်ဓားေလးျဖင္႕ ခဲတံခြၽန္ေနေသာ သီဟက ေဌးျမင္႕သိန္းကို လွမ္းၾကည္႕သည္။ ထို႕ေနာက္ အၾကည္႕ကသူ႕ဆီသို႕ ေရႊကလာသည္။ သူကေတာ႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး တြက္စရာရွိသည္႕ သခ်ၤာကိုသာ ဆက္တြက္ေနေလသည္။

ထို႕ေနာက္မွစ၍ တေလွ်ာက္လံုးသိုသိပ္ေနခဲ႕ေသာ သူ႕ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးအေပၚ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းပ်ံ၀ဲလာၾကေတာ႕၏။

မံု႕စားဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ သူတို႕ေက်ာင္းႏွင္႕ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းၾကီးေရွ႔၌ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္ေနတတ္၏။ အရိပ္ေအးေအးေအာက္မွ စိမ္းျမေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္လည္း မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္၍ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနတတ္သည္။

ဤေနရာဘက္သို႕ လူအသြားအလာမရွိၾက၍ သူ႕အတြက္ အလြန္လြတ္လပ္ေလသည္။ ရွင္းသန္႕စင္ၾကယ္ေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေပါ႕ပါးစြာ ေငးၾကည္႕ေနတတ္သည္။ ထိုသို႕ပင္ သူသည္ ေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေပ်ာင္းညြတ္ေက်နပ္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ႕သူျဖစ္သည္။ သူ႕ဘာသာ ရိုးစင္းလွေသာ ေနထိုင္မႈသည္ က်န္လူမ်ားအတြက္ အံ႕ၾသေငးရီစရာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူသိလာရျခင္းျဖစ္၏။

တစ္ေန႕မွာ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာသည္။
`ဒီေန႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေဘာလံုးပြဲ သြားၾကည္႕ရမယ္တဲ႕ကြ၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး´
ထိုအခါက်မွ သူတို႕ေက်ာင္းေဘာလံုးအသင္း ဗိုလ္လုပြဲသို႕ တက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသိေလသည္။ မုန္႕စားေစာေစာဆင္းျပီး ေဘာလံုးကြင္းသို႕ တစ္ေက်ာင္းလံုး သြားေရာက္အားေပးၾကရ၏။ သူသည္ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီးထဲမွာ ေရာေႏွာ၍ ပါသြား၏။ ထိုေဘာလံုးပြဲကို ေရွကဆံုးတန္းမွ သူထိုင္ၾကည္႕ခဲ႕ေလသည္။

ေဘာလံုးပြဲက ၾကည္႕ေကာင္းလွေပ၏။ ႏွစ္သင္းစလံုး ပညာေရာ ၾကိဳးစားမႈပါ ညီမွ်ၾကသည္။ အျပန္အလွန္ထိုးေဖါက္ကစားၾကရင္း ပရိသတ္မ်ားကို ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ျဖစ္ေစ၏။ ႏွစ္သင္းစလံုး၏ တိုက္စစ္မႉးမ်ားကလည္း ထူးခြၽန္လွ၏။ (သူတို႕ေက်ာင္းအသင္းမွ တိုက္စစ္မႉးက သီဟျဖစ္သည္။)

အခ်ိန္ေစ႕သည္႕တိုင္ ႏွစ္ဂိုးစီသေရျဖစ္ေန၍ အခ်ိန္ပို ထပ္ကစားၾက၏။ အခ်ိန္ပိုေစ႕ကာနီးမွ တစ္ဖက္အသင္းမွ တစ္ဂိုးထပ္ရသြားကာ အႏိုင္ရသြားေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲၾကီးက တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနေတာ႕၏။

သူတို႕ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး ေဘာလံုးကြင္းမွ အျပန္တြင္ မအီမသာျဖင္႕ ခံျပင္းမႈန္ေတေနၾက၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားပင္ ထိုသို႕ျဖစ္သည္။ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းကိုပဲ အားမလိုအားမရျပန္ေျပာ (ထိုအထဲမွာေတာ႕ သူမပါေခ်။) သူကေတာ႕ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ရွင္းလင္းၾကည္လင္စြာပင္ရွိ၏။
အားကစားဆရာက သူ႕ကိုသတိထားမိျပီး မ်က္လံုးက်ယ္သြား၏။ `မင္းက ေဘာလံုး ၀ါသနာမပါဘူး ထင္တယ္´ ဟုေမး၏။ `ပါပါတယ္´ ဟု သူျပန္ေျဖေသာအခါ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည္႕ျပီး လွည္႕ထြက္သြားေလသည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ႕ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာအားၾက။ ေနာက္သံုးေလးရက္ၾကာမွ ေ၀ဖန္သံတို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်ံ႕ထြက္လာသည္။

ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါေသာ မူမူက စေျပာျခင္းျဖစ္၏။ `အဲဒီတုန္းက ခ်မ္းျငိမ္းကိုျမင္လိုက္ရတာ ငါေတာ႕ ေဘာလံုးပြဲရႈံးတာကို ေမ႕သြားတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ျငိမ္းေအးေနတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာပဲ။ အံတၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႕ ပူေလာင္ခက္ထန္ေနတဲ႕ လူေတြၾကားမွာ သူက ထင္းကနဲပဲ။ ငါ႕ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္သြားတယ္။´

ထိုသို႕ေသာ စကားမ်ားကို မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသူက ၀င္း၀င္းႏြယ္ျဖစ္၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕၊ ေက်ာ္ေအာင္တို႕က အခန္းထဲမွာ သူ႕ကို ၀ိုင္းေမးေနၾကေတာ႕လည္း ၀င္း၀င္းႏြယ္က ၾကားေနရ၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းက သူ႕ကို နားမလည္ ျဖစ္ေနေလသည္။
`မင္းက ငါ႕ေဘးမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႕တာပဲ။ စိတ္၀င္တစားၾကည္႕တာလည္း ငါသတိထားမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကိုယ္႕ေက်ာင္းရံႈးတာကို မင္းဘာမွလည္း မခံစားရပါလား၊ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ၊ ဘယ္လိုၾကီးလဲဟ´

ပထမေတာ႕ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ သူရယ္၍သာ ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႕ ေက်ာ္ေအာင္တို႕ကပါ `ေအးေလ ဟုတ္တယ္´ ဘာညာ ၀င္ေျပာၾကသျဖင္႕ သူေျဖရေလသည္။
`ငါက ေဘာလံုးပြဲပညာကိုပဲ အဓိကထားၾကည္႕တာကြ။ အေပးအယူ၊ အလိမ္အေခါက္၊ အျဖတ္အေတာက္.. အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုေလ႕က်င္႕ခဲ႕ျပီး ဘယ္လိုအသံုးခ်သလဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ၊ အဲဒါေတြကိုပဲၾကည္႕တာ။ ႏွစ္သင္းစလံုးကို ငါ အားေပးတယ္။ ႏိုင္တာရႈံးတာေတြကိုလည္း ငါ မၾကည္႕ဘူး။ မင္းတို႕ကေတာ႕ တို႕အသင္း ရႈံးလို႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြနဲ႕ ၾကည္႕ျပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနၾကတာကိုး။ အဲဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲကြာ၊ မွ်မွ်တတ ၾကည္႕ရမွာေပါ႕´
`အဲ.. ..´
ေဌးျမင္႕သိန္း အမ္းသြားစဥ္ ေက်ာ္ေအာင္က ၀င္ေျပာသည္။
`အခုဟာက ငါတို႕ေက်ာင္းအသင္းနဲ႕ ကန္တာပဲ ငါတို႕ေက်ာင္းဘက္က အားေပးရမွာေပါ႕ဟ´
သူက ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

`ငါ႕မွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးအစြဲေတြ မရွိဘူးကြ။ ရွိတယ္ထားဦးေတာ႕ကြာ၊ ငါတို႕ေက်ာင္းကို ငါတို႕ခ်စ္သလို သူတို႕ေက်ာင္းကိုလည္း သူတို႕ခ်စ္မွာေပါ႕။ အတူတူပါပဲ၊ ကိုယ္တုိ႕ကမွ ႏိုင္ျပီး သူတို႕က်ေတာ႕ ရႈံးေစဆိုတဲ႕ အယူမ်ိဳးလည္း မရွိသင္႕ပါဘူး။´
`မင္းက တစ္မ်ိဳးပါလား´
`ငါက ရိုးရိုးေလးဟ၊ မင္းတို႕က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၾကတာ.. ..´

ထို႕ေနာက္ ရယ္ၾကရေလေတာ႕သည္။ သူက စကားနည္းသည္႕အျပင္ ျငင္းခံုေလ႕လည္း မရွိသျဖင္႕ ေဆြးေႏြးမႈက အက်ယ္တ၀င္႕ မျဖစ္လိုက္ၾကပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုကိစၥက ျပီးမသြားပဲ အားကစားနည္းျပဆရာႏွင္႕ ဆက္ေျပာရေသး၏။ (ဘာမွမဟုတ္ေသာ ကိစၥေလးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ စကားအေတာ္ေျပာရေလသည္။)

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အားကစားဆရာႏွင္႕ သူႏွင္႕ ရံုးခန္းထဲမွာေတြ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေရးလွသည္႕ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ရံုးခန္းမွာ စာကူေရးပါဟု လာေခၚသျဖင္႕ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ ေရာက္သြားၾကသည္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စာထိုင္ေရးေနခ်ိန္မွာ အားကစားဆရာက သူ႕ကို ေက်ာ္ေအာင္တို႕၊ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕ ေျပာသလိုပင္ လာေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ နံေဘးမွ ဆရာမတစ္ေယာက္ကိုလည္း ခပ္ညည္းညည္းေလသံျဖင္႕ လွည္႕ေျပာလိုက္ေသး၏။
`အဲဒါပါပဲ ဆရာမရဲ႕၊ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေအာင္ပြဲရဲ႔တန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကဘူး။´
ထိုသို႕ျဖင္႕ အားကစားဆရာေျပာေနေသာ စကားမ်ားထဲတြင္ သူသည္ တရားခံတစ္ေယာက္လို ပါ၀င္လာသည္။ ခပ္ညံ႕ညံ႕၊ ခပ္ေပါ႕ေပါ႕ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ေအာင္ႏိုင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႕အေရးတြင္ ရပ္တည္ခ်က္ျပတ္သားေသာ ပရိတ္သတ္တစ္ဦးအျဖစ္ပင္ အားမေပးရဲသူ ထိုသို႕ ျဖစ္လာသည္။
`ဒိုင္းက လက္တစ္ကမ္းေရာက္ေနျပီ ဆရာမရယ္၊ ႏိုင္ေအာင္ကန္ရမဲ႕ပြဲ၊ မႏုိင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္႕ပြဲ၊ ခုေတာ႕.. ..အင္း´

ထိုအခ်ိန္မွာ သူႏွင္႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ စာေရးေနေသာ ၀င္း၀င္းႏြယ္က မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး..
`ဒါနဲ႕မ်ား.. ..ဆရာတို႕ေျပာေျပာေနေတာ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက၊ အရႈံးအႏိုင္က သာမည.. ဆို..´
`ေဟ.. ´

ထိုဆရာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား၏။ ထို႕ေနာက္မွ မ်က္ႏွာၾကီး ညိဳပုပ္ကာအျပင္ထြက္ သြားေတာ႕၏။ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ (ဆရာမကပါ လုိက္ရယ္ပါသည္။) ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သူလည္း ထိုထက္ပို၍ မရင္းႏွီးခဲ႕ပါ။ မည္သည္႕စကားကိုမွလည္း ကမ္းတ၀င္ေျပာမေနခဲ႕ၾက။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ကို ေငးၾကည္႕ေနတတ္သည္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္၏ မ်က္လံုး၀ုိင္း ကေလးမ်ားကိုေတာ႕ သူ သတိထားမိခဲ႕ေလသည္။

အခ်ိဳ႕ေန႕မ်ား၌ ေက်ာင္းသို႕ အခ်ိန္ေစာ၍ သူေရာက္တတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ စာေရးခံုမွာ ထိုင္လ်က္ ရွင္းနက္ေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးကို သူ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႕ ေနတတ္သည္။

ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ႕ စူးရွေသာ ဘဲလ္ျမည္သံႏွင္႕အတူ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အင္ဒီးစ္ေတာင္တန္းၾကီးေပၚ၌ သစ္ပင္ေတြ ေကြးေကြးကုိင္းကိုင္း ေပၚေပါက္လာျပီး ၀ုန္းဆို မီးေတာင္ (Volcano) ၾကီးမ်ား ကြဲအက္ကာ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ား တအိအိစိမ္႕ပြက္လာသည္။ ထိုေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားထဲမွာ ေရာဘတ္အို၀င္က သမ၀ါယမေက်းရြာကို ထူေထာင္ဆဲ၊ ဟစ္တလာက ပိုလန္ကို ကန္႕လန္႕ကာခြဲကာ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုသို႕ျဖင္႕ အိုင္ဇက္နယူတန္ေပၚ ပန္းသီးေၾကြက်ျပီးေသာအခါ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပ၏။

ေနာက္ဆံုး ဘဲလ္ျမည္သံ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ျမည္ျပီး စာသင္ခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႕ေသာ အခါ မ်ဥ္းေကြး မ်ဥ္းေကာက္ႏွင္႕ အကၡရာမ်ား လိမ္ရႈပ္ေထြးေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ ေဘာဖ်က္ျဖင္႕ ျပန္ဖ်က္၏။ ျပန္လည္ၾကည္လင္ ရွင္းနက္သြားေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ျငိမ္သက္စြာျဖင္႕ သူ ထပ္ၾကည္႕ေနခဲ႕သည္။

ထိုသို႕ျဖင္႕ စာသင္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းက်ေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ၏ ေျပာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင္႕ အားလံုးက သူ႕အေပၚ ေငးေမာ႕ ၾကည္႕ခဲ႕ၾကျပန္၏။

ဆရာမက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေအာင္စာရင္းကတ္ျပားမ်ား ေ၀၏။ (သူက အဆင္႕ ၃၀ေက်ာ္မွာပဲ ျဖစ္၏။) ထို႕ေနာက္ ဆရာမက အခန္းေရွကမွာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရပ္ကာ.. ..
`ဒီအခန္းမွာ အင္မတန္ ထူးခြၽန္တဲ႕ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ရွိတယ္´
အဆင္႕တစ္က သီဟလား၊ ၀င္း၀င္းႏြယ္လားဟု သူကြဲျပားစြာ မသိလိုက္ေခ်။ အဆင္႕သံုးကိုလည္း မ်ိဳးထြန္းႏ်င္႕ မီမီ၀င္းေမာင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ရသည္ဟု ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းထဲမွာ ေျပာဆိုေ၀ဖန္ေနၾကေသာ စကားသံမ်ားအရ အဆင္႕ ၁၊ ၂ ရသူႏွစ္ေယာက္ႏွင္႕ က်န္သူမ်ားက အမွတ္ကြာလြန္းေၾကာင္းကို သူရိပ္မိ၏။

ယခု.. ..ဆရာမက ထူးခြၽန္ေသာ ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္ဟု ဆိုေသာအခါ တစ္ခန္းလံုး နားစြင္႕ေနၾကေလသည္။

`ဒီအခန္းထဲမွာ ထူးခြၽန္တဲ႕ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ဒီသံုးေယာက္ကို တျခားအခန္းက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မမီၾကဘူး။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႕ မင္းတို႕သိတဲ႕ အတိုင္း သီဟနဲ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ပဲ´

အားလံုးက ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနၾက၏။ ဆရာမက သီဟႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို အကဲခတ္သလို တစ္ခ်က္ၾကည္႕ျပီးမွ `ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႕ ခ်မ္းျငိမ္းပဲ.. ..´
ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕ကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို လွည္႕ၾကည္႕ၾက၏။ နံေဘးမွာရွိေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းကလည္း သူ႕ပခံုးကို တြန္းလႈပ္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ႕ ဘာမွ မေျပာင္းလဲခဲ႕ပါ။
`ခ်မ္းျငိမ္းဟာ အျမဲတမ္း အဆင္႕ ၃၀ေက်ာ္တယ္။ အရည္အခ်င္းစစ္ ကတ္ျပားမွာ (သင္႕) ေပးရတဲ႕ ေက်ာင္းသားေပါ႕။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တခုရွိတယ္။ ဆရာမကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုတစ္ေန႕ကမွ တျခားဆရာ ဆရာမေတြနဲ႕ စကားစပ္မိျပီး သိတယ္..´

ဆရာမက စကားကို ခဏနား၏။ အားလံုးက သူ႕စကားကို အေတာ္ၾကီး စိတ္၀င္စားေနသည္ကို ျမင္ရမွ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင္႕ စကားကို ဆက္၏။
`ဆရာမရဲ႕ ပထ၀ီဘာသာမွာ ခ်မ္းျငိမ္းဟာ ပုစၦာအကုန္ မေျဖဘူး။ အျမဲတမ္း အမွတ္(၇၀)ဖိုး ပဲေျဖတယ္။ ဟိုတစ္ေန႕က ရံုးခန္းထဲမွာ တျခားဆရာ ဆရာမေတြက ေျပာလို႕သိရတာ။ ဒီအခန္းက ခ်မ္းျငိမ္းဟာ သူတို႕ဘာသာေတြမွာ အျမဲတမ္း အမွတ္(၇၀)ဖိုးပဲ ေျဖတယ္တဲ႕.. ..´

အခန္းထဲမွာ စကားသံတို႕ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ဆရာမက လက္ကာရင္း ျပံဳး၏။
`သူမေျဖပဲ ခ်န္ထားတဲ႕ (၃၀)ဖိုးက အလြယ္ဆံုးပုစၦာေတြခ်ည္းပဲ´
ထို႕ေနာက္ ဆရာမက က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ၾကိဳးစားရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ထိုစကားတို႕ကိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားက သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ႕ေခ်။ သူႏွင္႕ ပါတ္သက္ေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကိုသာ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကေတာ႕၏။

ဆရာမထြက္သြားျပီး ေက်ာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူထုတ္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သီဟ ေရာက္လာ၏။
`ခ်မ္းျငိမ္း´
သူေမာ႕ၾကည္႕လိုက္၏။ သီဟက သူ႕ကို စူးစူးၾကည္႕ျပီး လက္ကမ္းေပးသည္။ သူကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္လည္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာက ၀ိုင္းၾကည္႕ေနျပီး ထိုအထဲတြင္ ၀ိုင္းစက္လွပေသာ မ်က္လံုးေလး တစ္စံုလည္း ပါ၀င္ေလသည္။

( ၂ )
သူ၏ အခန္းသည္ အစစအရာရာ ကင္းရွင္းတိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္ ေဆးသုတ္ထားသည္ကလြဲ၍ အျခားမည္သည္႕ အဆင္အယင္မွ် မရွိေခ်။

သူ႕ေခါင္းရင္းနံရံတြင္မူ သခ်ၤာကိန္းတန္းတစ္ခုကို ေရးထုိးထား၏။ မည္သည္႕အဓိပၸါယ္ျဖင္႕ သူေရးထုိးထားသည္ဟုေတာ႕ မည္သူကမွ် မသိၾကေခ်။ ေမးသူလည္း သိပ္မရွိလွသည္႕အျပင္ ေမးသူတိုင္းကိုလည္း သူမေျဖခဲ႕၍ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ဥာဏ္စမ္းသခ်ၤာေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပင္းထန္တက္ၾကြစြာ ေျဖဆိုလိုက္မိသည္၏ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဤကိန္းတန္းကို သူေရးထုိးခဲ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းမွာပင္ ေလာကႏွင္႕ ပါတ္သက္သည္႕ ရွင္းလင္းေသာ အေျဖတစ္ရပ္ကို သူရခဲ႕ေလသည္။

ထိုစဥ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တြက္မရေသာ သခ်ၤာဥာဏ္စမ္းပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို အိမ္သို႕ယူလာကာ သူတြက္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းက လက္ေလွ်ာ႕လိုက္ရ ေလာက္ေအာင္ကို ပုစၦာကလည္း ခက္ေလသည္။ သူၾကိဳးစား ဂရုစိုက္၍တြက္ရင္း ရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ခဲ႕ ရပါသည္။ မည္သို႕မွ် တြက္မရခဲ႕။ သို႕ေသာ္ သူကလည္း အရႈံးမေပးခဲ႕။

ထိုသို႕ျဖင္႕ ထိုပုစၦာၾကီးကို တစ္လနီးပါး အခ်ိန္ေပးတြက္ခ်က္ခဲ႕ရျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အေျဖထြက္ေအာင္ သူတြက္လုိက္ႏိုင္သည္။ ထြက္လာေသာ အေျဖကိုၾကည္႕ျပီး သူ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႕ရျပန္သည္။

ထိုပုစၦာၾကီးတြင္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို အမိ်ဳးမ်ိဳးျပဌာန္း ထိုးေကြၽးထား၏။ ေမးခြန္း၏ အလွည္႕အေကြ႕ကလည္း သပြတ္အူဆန္လြန္းလွပါသည္။ ထိုပုစၦာၾကီးကို ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင္႕ သူရင္းႏွီးတြက္ခ်က္ခဲ႕ရျပီး ေနာက္ဆုံးရရွိလိုက္သည္႕ အေျဖမွန္က `သုည´ ျဖစ္သည္။

ဒါမ်ားကြာ.. ..ဟု ညည္းတြားျပီး နံရံကိုပင္ သူေဆာင္႕ကန္လိုက္မိေသးသည္။ ခုတင္ေပၚမွာ ေမာပန္းလဲေလ်ာင္းရင္း ထိုပုစၦာၾကီးကို သူၾကိဳးစားအေျဖရွောနရစဥ္က အခါခါျဖစ္ခဲ႕ရသည္႕ ခံစားခ်က္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ တစ္စံုတစ္ရာကို နာၾကဥ္းလာမိ၏။

ထိုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေလာကၾကီးကလည္း ဒီပုစၦာၾကီးလိုပါပဲလား ဟူေသာအေတြးကို သူရလာ၏။ ဆန္႕က်င္ဘက္တို႕ျဖင္႕ ကုပ္သပ္ရံခြကာ တည္ေဆာက္ ေထာင္မတ္ျပသထားသည္႕ ေလာကၾကီးသည္ ရုပ္ဖ်က္ထားသည္႕ `မာယာ´ သာျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း စသည္တို႕ အားျပိဳင္မႈမ်ားၾကားမွ မရွိသည္တို႕ကို ရွိသည္ဟု ထင္လာရေအာင္ မ်က္လွည္႕ျပေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ သူ၏ ေခါင္းရင္းဘက္နံရံတြင္ [A+B+C-A-B-C=0] ဟူသည္႕ ကိန္းတန္းကေလးကို ေရးလိုက္၏။ ဘာကိုမွ ယံုၾကည္စရာမရွိေသာ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘာကိုမွလည္း တပ္မက္တြယ္တာမႈ သူမထားေတာ႕ေခ်။

ထိုသို႕ျဖင္႕ သူ႕ဘ၀မွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလာ၏။ သာမန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင္႕ပဲ တကၠသိုလ္မွ သာမန္ဘြဲ႕တစ္ခုကို ယူခဲ႕၏။ ပံုမွန္ စီးပြါးေရးတစ္ရပ္ အေနႏွင္႕ ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုကို ဖြင္႕ထား၏။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႕ သူ႕အေဖ၏ အေဆာက္အအံု ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းကို အေဖ႕ကိုယ္စား ၀င္ေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေပးရတတ္သည္။ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ထိုအလုပ္မ်ားကလည္း သူ ကိုင္တြယ္လိုက္လွ်င္ ရွင္းလင္းစြာ ျပီးဆံုးသြားၾကသည္ပဲျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားက သူ႕ကို အရမ္းအံ႕ၾသၾကေလသည္။

သူက ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ေလထဲမွာ ေမ်ာေနသည္႕ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးတစ္လံုးပဲ သေဘာထားသူျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းေပါ႕ပါး၏။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္၏။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားမည္႕သူပဲျဖစ္သည္။ သူ႕ထံမွာ မည္သည္႕အရာမွ စြန္းျငိတြယ္ကပ္၍ ပါမလာခဲ႕ပါေခ်။ နက္ရႈိင္းေသာ ဘ၀အျမင္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ျပီးျဖစ္၍ သူ႕အတြက္ တျခား ပိုင္ဆုိင္စရာလည္း ဘာမွမလိုအပ္ေတာ႕..။

သူသည္ လြတ္လပ္၏။ အခ်ည္အေႏွာင္ ကင္းမဲ႕၏။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ကင္းမဲ႕၏။ ေလာကၾကီးကို ထိုသို႕သူျဖတ္သန္းခဲ႕ေလသည္။

တစ္ခါေတာ႕ လမ္းထဲမွ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ကိုကာကိုလာ ထုိင္ေသာက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ႕၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ ထုိစကားကို မည္သူ႕မွ မေျပာမိေခ်။

ထိုစဥ္က သူ႕မိတ္ေဆြသည္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားထဲ ေမာဟုိက္စြာ ကူးခတ္ေနသူျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္း၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈအေျခအေနမ်ား၊ ၾကိဳးစားမႈ ထပ္ဆင္႕တည္ေဆာက္မႈ အတိုင္းအတာမ်ားကိုလည္း ခန္႕ညားႀကီးမားစြာ ေအးေဆးစြာပဲ နားေထာင္ေနခဲ႕၏။

သူ႕မိတ္ေဆြက ထုိအပင္ပန္းခံခဲ႕မႈမ်ားကို ဂုဏ္ယူ၀ံ႕ၾကြားစြာ ညည္းညဴျပျပီးေနာက္ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည္႕ကာ `ခင္ဗ်ားလို ေနခ်င္စမ္းပါဘိဗ်ာ´ ဟုေျပာ၏။ အသံက ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္သံ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ေနစိမ္႕သူ၊ မေလးနက္သူ၊ အပူအပင္ကင္းသူဟူ၍ သတ္မွတ္ထားေသာ ေလသံျဖစ္သည္။ သူ စိတ္မဆိုးပါ။ မိတ္ေဆြေျပာေနသည္မ်ားကိုသာ ျပံဳးလဲ႕လဲ႕ျဖင္႕ နားေထာင္ေနခဲ႕၏။

အေတာ္ၾကာမွ မိတ္ေဆြကေမာျပီး စကားေျပာ ရပ္သြားသည္။ ကိုကာကိုလာကို ကုန္ေအာင္ေသာက္သည္။ ဟူးကနဲ ေလပူၾကီးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ကာ အေ၀းကို ေငးေနေတာ႕၏။ ထုိအခါက်မွ သူက.. ..
`ဒီေလာကၾကီးကို မလႊဲသာပဲ ျဖတ္သန္းေနရသမွ်မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဥပေဒသေလးတစ္ရပ္ကို လက္ကိုင္ထားတယ္ဗ်။ `၀င္သက္ထြက္သက္ ဥပေဒသ´ လို႕ ဆိုၾကပါစို႕ဗ်ာ..´

မိတ္ေဆြက ေၾကာင္အမ္းအမ္းမ်က္ႏွာထားျဖင္႕ သူ႕ကိုလွည္႕ၾကည္႕သည္။ သူက မိတ္ေဆြကို မၾကည္႕ပဲ ဆက္ေျပာလိုက္၏။
`လူေတြ အသက္ရႈာကတဲ႕အခါ ဘယ္သူမွ အင္ၾကီးအားၾကီး စိုက္ထုတ္ျပီး မရႈၾကဘူးဗ်။ ပံုမွန္ အားေလးတစ္ရပ္နဲ႕ပဲ ဘာသိဘာသာ ရႈသြားၾကတာ။ အဲဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘ၀မွာ အင္ၾကီးအားၾကီး ပံုေအာစိုက္ထုတ္ျပီး မေနခဲ႕ဘူး။ သဘာ၀က်က် လည္ပတ္ေနတဲ႕ ရစ္သမ္ေတြ အခ်ိဳးအစားပ်က္သြားေအာင္ ဘာကိုမွ မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ ဘယ္အလုပ္အတြက္မဆို ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ႕ `အား´က အသက္ရႈတဲ႕ေနရာမွာေပးတဲ႕ `အား´ေလာက္ ပါပဲ။ Forceless Force ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီလိုရပ္တည္တာ ဘယ္ေလာက္မွန္ကန္ျပီး အဲဒီလို မရပ္တည္မိရင္ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႕ ကိုယ္တိုင္ခံစားရမွ ခင္ဗ်ားသိႏိုင္မယ္။ အဲဒါကေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ ဥပေဒသရဲ႕ ပထမ အခ်က္ေပါ႕ဗ်ာ´

သူ႕စကားမ်ားေၾကာင္႕ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ မ်က္လံုးတို႕က ျပဴးထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ၾကီးလည္း ဟေနေလသည္။
`ဒုတိယ အခ်က္ရွိေသးတယ္။ လူေတြဟာ ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရႈရႈိက္ခဲ႕တယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း အမ်ားၾကီးရႈရႈိက္ရဦးမယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ ရင္ေမာစရာၾကီးပါလားလို႕ ဘယ္သူကမွ မေတြးၾကဘူးေလ။ အဲဒါမွန္တယ္၊ အခုရႈရမယ္႕ ၀င္သက္ကိုရႈတယ္၊ ျပီးရင္ ျပန္ထုတ္တယ္။ ေနာက္ရႈတယ္။ ျပီး.. ..ထုတ္တယ္။ လုပ္ရမဲ႕အခ်ိန္မွာ လုပ္စရာရွိတာကိုပဲ လုပ္လိုက္တယ္။ ျပီးခဲ႕တာေတြကိုလည္း မေတြးဘူး။ မေရာက္ေသးတဲ႕အခ်ိန္ကိုလည္း မပူပင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ဒီသေဘာအတိုင္းလုပ္တယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို ၀င္သက္နဲ႕ရႈျပီး ထြက္သက္နဲ႕အတူ ျပန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ႕မွာ ဘယ္လို ေလးလံဖိစီးမႈမွ မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ လက္ရွိအခ်ိန္နဲ႕ လက္ရွိအလုပ္ကိုပဲ ယူထားျပီး အဲဒါေတြမရွိတာနဲ႕ ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ခင္ဗ်ားနားလည္လြယ္ဖို႕ အနီးစပ္ဆံုးစကားလံုး ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ Now & Here ေပါ႕ဗ်ာ။

ထို႕ထက္ပို၍ ဘာကိုမွ သူမေျပာလိုက္။ စကား၀ိုင္းက အတန္ၾကာျငိမ္သက္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္မွ မိတ္ေဆြက `ေဆာရီး´ ဟုဆိုကာ သူ႕ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ထိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မႈေၾကာင္႕ ထုိညက သူ.. ..သီဟအေၾကာင္း စဥ္းစားျဖစ္ေလသည္။

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖရခါနီး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးေနခဲ႕ရေသာေန႕က သူ႕ကို ေက်ာ္ေအာင္က စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။
`ငါ.. ဒီေက်ာင္းမွာတက္တာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ႕တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ႕ မင္းပဲ ခ်မ္းျငိမး္´

ထိုသို႕ေျပာျပီး သူတို႕လူခ်င္းကြဲသြားၾကသည္မွာ ယေန႕ထက္တိုင္ျဖစ္၏။ (တကၠသိုလ္သို႕လည္း ေက်ာ္ေအာင္ ေရာက္မလာခဲ႕။) ေက်ာ္ေအာင္ ရည္ညႊန္းသြားေသာ စိတ္၀င္စားစရာ လူႏွစ္ေယာက္အနက္ က်န္တစ္ေယာက္မွာ `သီဟ´ ျဖစ္ေလသည္။

သီဟသည္ လူလတ္တန္းစား မိသားစုတစ္ခုမွ ၾကီးျပင္းလာေသာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက `ဓား´ မ်ားကို အလြန္ျမတ္ႏိုးတတ္သည္ ဟု တစြန္းတစ ၾကားရဖူး၏။ သီဟက ငယ္စဥ္က ပြဲေစ်းတန္းသြားတုိင္း ဓားကို ပူဆာတတ္ေၾကာင္း၊ ဘ၀မွာ အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာေတြ႕လွ်င္ စားပြဲေပၚမွာ ဓားေျမွာင္တစ္လက္စိုက္ျပီး ၾကည္႕ေငးကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕တတ္ေသာ၊ ကြန္ဖူးသင္တန္းတစ္ခုမွာ ဓားေပါက္ ပထမဆုရဖူးေသာ၊ ကိုယ္တုိင္လည္း ဓားတစ္လက္လို ထက္ျမက္ေသာ သီဟသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေအာင္ျမင္ျပီးေသာအခါ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႕ ေရာက္သြားေလသည္။

ေဘာလံုးကိုေတာ႕ တစိုက္မတ္မတ္ ဆက္ကန္ျဖစ္ျပီး ယခုအခါ ေက်ာ္ၾကားေသာ ႏိုင္ငံလက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားပင္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္တြင္ သူတို႕၊ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕ ရွိေနခိုက္ သီဟတုိ႕ မၾကာခဏ လာလည္တတ္သည္။ သီဟႏွင္႕ ပါလာေသာလူမ်ားမွာ ေအာင္ခုိင္၊ ေမာင္ေမာင္သန္း စသည္႕ ေဘာလံုးၾကမ္းပိုးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ေျပာင္ဆူညံေနၾကျပီဆိုလွ်င္ သူက ခပ္လွမး္လွမ္းမွ ျပံဳးရယ္ ရပ္ၾကည္႕ေနခဲ႕၏။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ လံုး၀မရင္းႏွီးခဲ႕ေသာ သီဟက သူ႕ကို အျမဲတမ္းပင္ ျပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္သြားတတ္၏။

သီဟသည္ သူရဲေကာင္းစိတ္ထားရွိသည္႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟု နားလည္သည္။ သီဟကိုၾကည္႕ရသည္မွာ ေရွးေခတ္ ဂ်ပန္ျပည္မွ ဆာမူရိုင္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည္႕ရသလိုလည္းရွိ၏။ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္အေပၚ ေလးနက္တည္ၾကည္စြာ စဥ္းစားေနသည္႕အခါ ထက္ျမက္ေသာ ဓားတစ္လက္ကို ၾကည္႕ျမင္ရသည္ႏွင္႕လည္း တူပါသည္။ တစ္ခု သတိထားမိသည္က စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းစာ၊ ေဘာလံုးစသည္တို႕ျဖင္႕ နာမည္ၾကီးလွေသာ သီဟသည္ ရည္းစား လံုး၀မရွိခဲ႕ေခ်။ (၀င္း၀င္းႏြယ္ကို က်ိတ္ခ်စ္ေနသည္ဟု အခ်ိဳ႕ကေျပာၾကသည္။)

သူ.. ..ေက်ာင္းျပီးသြားေသာအခါ သီဟႏွင္႕မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ပါ။ သီဟကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးမားျပီး အလြန္ၾကိဳးစားသူ ျဖစ္သျဖင္႕ အားလပ္လည္ပတ္ခ်ိန္ နည္းပါးလွပါသည္။ တစ္ခါမွာေတာ႕ အမ်ိဳးသား စာၾကည္႕တုိက္ေပၚမွ သူဆင္းအလာတြင္ သီဟႏွင္႕ ပက္ပင္းတိုး၏။ သူ႕ပခံုးကို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ရင္း `၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ ေတြ႕ျဖစ္ေသးလား´ ဟု ေမး၏။ (ဘာေၾကာင္႕ေမးမွန္းသူမသိေခ်။) `ဟင္႕အင္း မေတြ႕ပါဘူး´ ဟု ျပန္ေျဖရင္း ကိုယ္႕ကိစၥႏွင္႕ကိုယ္ လူခ်င္းခြဲၾကရ၏။

ထိုမွ တစ္လခန္႕အၾကာတြင္ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ ေတြ႕ရေလသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ကတည္းက ဤတစ္ခါပဲ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္၏။ ဘာစကားမွလည္း မည္မည္ရရ မေျပာျဖစ္ပါ။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ေက်ာင္းကားေပၚမွာျဖစ္ျပီး သူက လမ္းေပၚမွာျဖစ္၏။ မီးပိြဳင္႕မွာ ေက်ာင္းကားရပ္ထားရစဥ္ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႕ကို ၀င္း၀င္းႏြယ္က စတင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။
`ခ်မ္းျငိမ္း´

လွည္႕ၾကည္႕လိုက္မိေတာ႕မွ ေဆးတကၠသိုလ္ ၾကိဳပို႕ေက်ာင္းကားေပၚမွာ လွပစြာ ရွိေနသည္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို သူေတြ႕လိုက္သည္။ လက္ထဲမွာ ပန္းသီးတစ္လံုး ကိုင္ထားလ်က္က သူ႕ကို ခ်စ္စဖြယ္ျပံဳးျပေလသည္။

သူကျပန္လည္ျပံဳးျပျပီး ပန္းသီးကေလးကို လက္၀ါးျဖန္႕ကာ ေတာင္းဟန္ျပဳ၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ရယ္ေမာျပီး လွမ္းပစ္ေပးေလသည္။ သူက ေနာက္ျပီးေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္ေပးမည္ျပဳလုပ္ေသာအခါ ၀င္း၀င္းႏြယ္၏ လက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ပန္းသီးတစ္လံုး ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ရယ္ျဖစ္ၾကေသးသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ မီးပိြဳင္႕စိမ္းျပီး သူတို႕ေက်ာင္းကား ေမာင္းထြက္သြား ပါေတာ႕သည္။

ထိုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕မွ မဟုတ္ပဲ မည္သူႏွင္႕မွ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ေခ်။ သူဖြင္႕လွစ္ထားေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းေလးထဲမွာပဲ သူ႕ဘ၀ကို ကြယ္အုပ္ထားလိုက္၏။ သို႕ေသာ္ ေဌးျမင္႕သိန္းက ရေအာင္လိုက္လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ၾကသည္။ ဟုိအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာျပီး သူက နားေထာင္သည္ပဲျဖစ္၏။

တစ္ခါက သူ႕အခန္းထဲမွ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ စာအုပ္အမ်ားအျပား စုပံုေရာက္ရွိခဲ႕ဖူး၏။ သမိုင္းစာအုပ္၊ ဒႆနစာအုပ္၊ မႏုႆေဗဒစာအုပ္၊ နကၡတ္ေဗဒင္စာအုပ္၊ အႏုပညာစာအုပ္၊ စိတ္ပညာစာအုပ္ စသည္ျဖင္႕ စံုလင္လွသည္။ ေန႕တိုင္းသူဖတ္သည္။ (မည္သည္႕စာအုပ္ကိုမွ ဆံုးေအာင္ မဖတ္ခဲ႕။) မလိုအပ္ေတာ႕ေသာ စာအုပ္မ်ားကို အခန္းျပင္သို႕ပို႕ထားရင္း အခန္းထဲမွာ စာအုပ္ေတြ ပါးသြား၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ တစ္အုပ္မွ မက်န္ေတာ႕ပဲ အခန္းထဲမွာ ရွင္းလင္းျငိမ္သက္သြားသည္။ ထိုေန႕မွာ ပရက္စေလ၏ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးဖြင္႕ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႕ေလသည္။

သူ႕ဘ၀သည္ မည္သို႕မွ မေျပာင္းလဲခဲ႕။ ေျပာင္းလဲမည္ဆိုလွ်င္ ေျပာင္းလဲစရာေတြ ၾကံဳခဲ႕ပါ၏။ သို႕ေသာ္ သူက မေျပာင္းလဲသျဖင္႕ အရာရာသည္ သူ႕ကို ထားခဲ႕ျပိး သူတို႕ဘာသာ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကား ျငိမး္ခ်မ္းစြာ ၾကြင္းက်န္ရစ္၏။ သုညေလးတစ္လံုးပမာ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေန၏။ သူ႕ကို ထားခဲ႕ျပီး လမ္းေပၚမွာ ေကြ႕ပတ္ ခ်ီတက္ေနေသာ တစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလး တို႕ကို ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ ေငးၾကည္႕ျပီး ေက်နပ္စြာ ေနရစ္ခဲ႕၏။

ထိုသို႕ျဖင္႕ ကုန္လြန္ခဲ႕ေသာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမ်ာလြင္႕ေနသည္။ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးဟာ ေပါ႕ပါးလြတ္လပ္စြာ သူျဖတ္သန္းခဲ႕ေလသည္။

လွပေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခု၌ ျခံထဲမွ ပန္းပင္မ်ားကို သူလိုက္ၾကည္႕ေနစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္း ၀င္လာ၏။
`ခ်မ္းျငိမ္း.. .. အျပင္သြားရေအာင္ကြာ´
`ဘယ္လဲ´ဟု မေမးပဲ သူ ထြက္လိုက္ခဲ႕၏။ လမ္းမွာ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာသည္။
`ငါ.. ..မေန႕က ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ နဲ႕ေတြ႕တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ သီဟအေၾကာင္းၾကားရတာ မေကာင္းဘူးကြာ´
`အင္း´
သူတို႕ခ်င္း မေျပလည္ၾကဘူးကြ။ တြဲတုန္းက အရမ္းတြဲခဲ႕ၾကတဲ႕ ေကာင္ေတြလည္း အခု ခြာျပဲကုန္ျပီ။ ဒါေပမဲ႕ သီဟက တစ္အုပ္စုလံုးမွာ ဘယ္သူနဲ႕မွ မတည္႕ေတာ႕ဘူးကြ။
`အင္း´
`ငါတို႕က အေနေ၀းေတာ႕ သိပ္မသိဘူးေပါ႕ကြာ။ သူတို႕ခ်င္းက်ေတာ႕ အတြင္းသိ ျဖစ္ေနတာကိုးကြ။ သီဟက အေတာ္ လူလည္က်တဲ႕ေကာင္ပဲ။ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ေက်ာ္နင္းျပီး တက္သြားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီေကာင္မေကာင္းဘူးကြာ။´

ေအာင္ခိုင္တို႕ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕က သီဟႏွင္႕ ေဘာလံုးကန္ေဖၚကန္ဖက္မ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႕ေတြ အတူ ၾကိဳးစားခဲ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ႕ သီဟက ႏိုင္ငံတကာ ကစားပြဲမ်ားတြင္ တိုင္းျပည္ကိုယ္စားျပဳျပီး သြားကစားေနရျပီ ျဖစ္သည္။ စင္ကာပူမွ ျပန္လာသည္ပင္ မၾကာေသးဟု သိရသည္။ ေအာင္ခိုင္တို႕ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕က အစပိုင္း၌ သီဟႏွင္႕ မတိမ္းမယိမ္း ထူးခြၽန္ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပတ္က်န္ခဲ႕သည္။ ယခု သူတို႕က ပထမတန္း ကလပ္အသင္းမ်ားတြင္ ကစားေနၾကေလသည္။

ထို႕ေနာက္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းသြားသည္။
`မိုးေကာင္းဘုရားပြဲကို မင္းသြားလိုက္စမ္းပါ´
`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´
လျပည္႕ညက်ရင္ အဲဒီပြဲခင္းထဲက `ဆံုဆည္းရာ´ ဆိုတဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တို႕အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလိုလို ျပန္ဆံုၾကမယ္တဲ႕။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း မူမူတို႕ဖြင္႕တဲ႕ဆိုင္တဲ႕။

သူတို႕၏ အထက္တန္းေက်ာင္းသည္ မိုးေကာင္းဘုရားအနီးတြင္ ျဖစ္၏။ မိုးေကာင္းဘုရားမွာ ပြဲေတာ္လုပ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား သိပ္ေပ်ာ္ၾက၏။ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္း ခိုးခိုးသြားၾကရေသာ ေပ်ာ္စရာ ရင္ခုန္စရာျဖစ္၏။ ယခု မိုးေကာင္းဘုရားပြဲ က်င္းပေနျပီ ျဖစ္သည္။ သူ စဥ္းစားေနသည္။
`လူစံုလိမ္႕မယ္ကြ၊၀င္း၀င္းႏြယ္တို႕လည္း.. ..´
ေဌးျမင္႕သိန္း ဘာဆက္ေျပာမွန္းပင္ သူမသိလိုက္ေခ်။ ပခံုးစြန္း ခါခနဲျဖစ္ျပီး ေနာက္သို႕ယိုင္သြားသည္။ ကိုယ္ကို ထိန္းျပီး ျပန္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ မူးယစ္ေဆး၀ါး မွီ၀ဲထားပံုရေသာ ကုလားဒိန္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကုလားဒိန္က သူ႕ကို မ်က္လံုးေမွးစင္းၾကည္႕ျပီး..
`ဘာလဲ.. ..ေဟ႕ေကာင္´
သူက ဘာမွျပန္မေျပာ။
`ငါ မူးေနလို႕ တုိက္မိတာကို မင္းက ဘာျပန္ၾကည္႕တာလဲ။ မင္း ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေဟ႕ေကာင္´

သူက ျပံဳးျပီး ေကြ႕ေရွာင္သြားရန္ ျပင္စဥ္မွာပဲ ေဌးျမင္႕သိန္း၏ မ်က္ႏွာက တင္းခနဲျဖစ္ျပီး ကုလားဒိန္၏ ေကာ္လာကို လွမ္းဆြဲ၏။
`ေဟ႕ေကာင္ မင္း ဘာေျပာတာလဲ´
`ေဌးျမင္႕သိန္း လာစမ္းပါကြာ´
`ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီေကာင္က လူပါး၀လို႕´
`ထားလိုက္ပါကြာ၊ လာစမ္းပါ´

ေဌးျမင္႕သိန္းကို သူရေအာင္ ျပန္ေခၚလာႏိုင္ခဲ႕၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေဒါသျဖင္႕ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲကာ တစ္လမး္လံုး တက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေန၏။ သူက ရယ္ေနေသာအခါ သူ႕ပခံုးကို လက္သီးျဖင္႕ ဖြဖြလွမ္းထိုးေလသည္။
`မင္းကလည္း ဘယ္လိုေကာင္မွန္းမသိဘူး´
`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´
`ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မင္းဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕ကို ငါက ေျပာတာပါ။ မင္း စိတ္မတိုဘူးလား´
`ငါစိတ္တိုတာ မင္းဘယ္တုန္းက ျမင္ဖူးလို႕လဲ´

ေဌးျမင္႕သိန္းျငိမ္သြားသည္။ ျပီးမွ `ေအး.. ..ဟုတ္တယ္´ဟု ေျပာ၏။ သူက အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္သည္။
`ငါက တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈေတြကို မသံုးဘူးကြာ´
`ဘာလဲကြ၊ တန္ျပန္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ´
`လူေတြက အဲဒီတန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈကို သိပ္သံုးၾကတယ္ကြ´
ေဌးျမင္႕သိန္းက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည္႕နားေထာင္ေနသည္။ သူက ဆက္ေျပာလိုက္၏။
``အင္မတန္ ရိုးရွင္းမွားယြင္းတဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ ကိုယ္႕အေပၚေကာင္းတဲ႕လူကို ျပန္ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္႕အေပၚဆိုးတဲ႕သူကို ျပန္ဆိုးတယ္။ ကိုယ္႕အေပၚေကာင္းတဲ႕သူက ဆိုးသြားရင္ ကိုယ္ကလည္းလုိက္ဆိုးတယ္။ ကိုယ္႕အေပၚဆိုးတဲ႕သူက ေကာင္းလာရင္ ျပန္ေကာင္းေပးမယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ဆြဲငင္ထားတယ္။ ကိုယ္႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ ခ်ိန္ထုိးျပီး ျပန္လွန္ ဆက္ဆံၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ခုျပံဳး၊ ခုရယ္၊ ခုငို၊ခုပဲလက္ကမ္း၊ ခုပဲပုတ္ထုတ္၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အရူးလုပ္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အရူးလုပ္ရင္း စက္၀ိုင္းနက္ၾကီးထဲမွာ လည္ေနၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အဲဒီ စက္၀ုိင္းနက္ၾကီးက စုပ္၀ဲတစ္ခုလို ဆြဲႏွစ္သြားတယ္။ အားလံုးဟာ ပူေလာင္ရုန္းကန္ေနရေတာ႕တယ္။ အဲဒါ ဒီေလာကၾကီးထဲက `လူ´ ဆိုတဲ႕ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ႕ `ဘ၀´ ပဲ´´
ေဌးျမင္႕သိန္းက ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ေခါင္းငုံ႕ထား၏။ ျပီးမွ သူတစ္ကုိယ္တည္း ေျပာသလိုႏွင္႕.. ..
`တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈ၊ အင္း.. ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီ တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈကိုပဲ သံုးေနရတာပဲ။ အဲဒါကို မင္း မသံုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ´
`ကုိယ္႕အေပၚ မေကာင္းတဲ႕သူကိုလည္း ျပန္ေကာင္းရမယ္။ အဲဒါမွ စက္၀ုိင္းနက္ၾကီးအျဖစ္ကို လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ေရာက္သြားလိမ္႕မယ္´

သူ႕စကားေတြ နားေထာင္ရင္း ေဌးျမင္႕သိန္း၏ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္ေနသည္။ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း လမ္းခြဲရမည္႕ေနရာသို႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုေနာက္မွ ျပန္လွည္႕ကာ..
`လျပည္႕ညက် မင္းသြားလိုက္ဦးေနာ္´
`မင္းကေကာ..´
`ငါ မအားဘူးကြ။ အဲဒါ မင္းကုိလာေျပာတာ။ မင္းကေတာ႕ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားလိုက္စမ္းပါကြာေနာ္´
သူ စဥ္းစားလိုက္ေသး၏။ ထုိ႕ေနာက္မွ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

( ၃ )
ေရပန္းကို ဖြင္႕လိုက္သည္။ ျဖာမႈန္႕၍ က်လာေသာ ေရစက္ကေလးမ်ားကို နံေဘးမွ ၾကည္႕ေနရင္း ေရ၏ ေအးျမေသာရနံ႕ကို ႐ႉရႈိက္မိ၏။ ထို႕ေနာက္ ေရပန္းေအာက္တြင္ ၀င္ရပ္ကာ စိမ္႕ေအးသြားေအာင္ ေရခ်ိဳးေနလိုက္၏။
သူ႕ေရခ်ိဳးမႈက မည္သူႏွင္႕မွ် မတူေခ်။
ဦးကင္းမွ ေျခဖ်ားတိုင္ ပြတ္ဆင္းက်လာေသာ ေရစက္မ်ားက သူ႕ရုပ္ခႏၶာတင္မကပဲ သူ၏ စိတ္၀ိညာဥ္ထဲကိုပါ စိမ္႕ယိုေဖာက္၀င္ခဲကသည္ဟု သူခံယူသည္။ ရုပ္ကိုေရာ စိတ္ကိုပါ သူ ေရခ်ိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ဤခ်ိဳးေရျဖင္႕ ရုပ္ႏွင္႕စိတ္တို႕ ေအးျမစင္ၾကယ္ကာ အညစ္အေၾကးဟူသမွ် ေလွ်ာက်လြင္႕ျပယ္သြားျပီဟု သူနားလည္၏။ ေရခ်ိဳးေသာအခါတိုင္း၌ သူသည္ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ႕လ်က္ ရွိေလသည္။
ပြဲေတာ္သို႕ သူထြက္ခဲ႕၏။
သူေရာက္ေသာအခါ မိုးေကာင္းကင္မွ ၾကယ္တာရာမ်ားပင္ ၀င္းပစံုလင္စျပဳျပီ ျဖစ္၏။ ပြဲေတာ္သည္ ျဖဴလက္ေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင္႕ ပြဲလာၾကသူမ်ား၊ တျခိမ္းျခိမ္း ထြက္ေပၚေနေသာ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ား၊ ၾကိဳးခ်ည္ထားေသာ မိုးပ်ံပူေဖါင္းမ်ား၊ ဟန္က်ပန္က် ထြက္ေပၚေနသည္႕ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ မီးေတာက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခုန္အုပ္ေနသည္႕ မုန္႕ေလေပြမ်ား၊ အလွဴခံေနသည္႕ စကားေျပာခြက္သံမ်ား စသည္တို႕ႏွင္႕ စည္ပင္ေနသည္။

လူအုပ္ၾကားထဲမွာ သူ ေမ်ာပါသြားသည္။ လူေတြကို သူလိုက္ၾကည္႕မိ၏။ လူေတြအားလံုး မ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္ထားၾက၏။ စကၠဴ၊ ရာဘာ စသည္တို႕ႏွင္႕ ျပဳလုပ္ထားေသာ အရုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားမဟုတ္။ သူတို႕၏ စိတ္က သူတို႕၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖန္႕ၾကက္ျခံဳ အုပ္ထားသည္႕ ေသာက မာန စေသာ အရိပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားက အသားက်လ်က္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကေတာ႕ အသားမက်ေသးပဲ ဘတ္လတ္ဘတ္လတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ိဳလြင္လြတ္လပ္ေသာ ရယ္ေမာသံမ်ားၾကားမွာ ကြၽတ္ထြက္လာသည္႕ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကလညး္ ေလထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနၾက၏။ ပြဲေတာ္မွ အျပန္တြင္ေတာ႕ သူတို႕၏ ပိုင္ရွင္မ်ားထံ ျပန္လည္ လိုက္ပါသြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။

ဆည္းလည္းသံ တိုးဖြဖြ ၾကားမိ၍ ေစတီေတာ္၏ရင္ျပင္ေပၚ သူတစ္လွမ္းခ်င္းတက္ခဲ႕သည္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္သည္ ေအးသီတိတ္ဆိတ္လ်က္။ ဘုရားအာရံုျပဳေသာ လူအခ်ိဳ႕မွာ မ်က္ႏွာတစ္၀က္၊ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္၀က္ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကေတာ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေကာ႕လိမ္တြန္႕လိပ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသာ ပကတိမ်က္ႏွာျဖင္႕ မ်က္လႊာခ်ထားၾကသည္။ ေစတီကို တစ္ပတ္ပတ္ျပီး သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ႕သည္။

သတ္မွတ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အခက္အခဲမရွိ ရွာေတြ႕လိုက္၏။ မီးဆိုင္းမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ `ဆံုဆည္းရာ´ အမည္ရွိ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ `မူမူ´ ကို ေၾကာ႕ေၾကာ႕ေမာ႕ေမာ႕ ျမင္လိုက္မိ၍လည္း ျဖစ္သည္။
`ဟာ.. .ခ်မ္းျငိမ္းေဟ႕´
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေတာ္စံုလင္ေန၏။ ဟို၀ုိင္းသည္၀ိုင္းမွ သူ႕ကိုလွမ္းေခၚၾက၏။ သူလည္းအားလံုးကို ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္ျဖင္႕ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုမူ သူမသိ။ (တစ္ေက်ာင္းတည္း ေနခဲ႕သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကို မွတ္မိသည္။) မူမူက သူ႕နံေဘးမွ ၀င္ထိုင္ကာ စကားေတြေဖာင္ေနေအာင္ ေျပာသည္။ မူမူ႕စကားအဆံုးမွာ အားလံုးကို မ်က္လံုးေ၀ွ႕ၾကည္႕ျပီးမွ သူက တစ္ခြန္းေမးလိုက္၏။
`ေက်ာ္ေအာင္နဲ႕ေတြ႕ေသးလား၊ ဖိတ္ျဖစ္လား၊ သူ ဒီကို လာမလား´
မူမူက သြားတက္ကေလးေပၚေအာင္ ရယ္၏။
`မေတြ႕ဘူး၊ မဖိတ္ျဖစ္ဘူး၊ သူဒီမွာလည္း မရွိဘူး´
`ဘယ္မွာလဲ´
`ထိုင္၀မ္မွာ´
`ေၾသာ္..´
မူမူက ျပန္ေမးသည္။
`ခ်မ္းျငိမ္းနဲ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္နဲ႕ တစ္ခါေတြ႕ေသးတယ္ဆို..´
`ေၾသာ္.. ..အင္း..ဟုတ္တယ္´
`ေနာက္ထပ္ေကာ ေတြ႕ျဖစ္ေသးလား´
`ဟင္႕အင္း..´
သူ သီဟကို သတိရလာသည္။
`သီဟ မေရာက္ေသးဘူးလား´
`ဟင္႕အင္း.. ဟိုေထာင္႕မွာ သူ႕အုပ္စုေတာ႕ ေရာက္ေနျပီ၊ သူမပါဘူး။´
ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ခုနကပင္ သူႏွင္႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကျပီးျဖစ္၏။
`သီဟက လာေကာလာမွာလား´
`ဖိတ္ေတာ႕ ဖိတ္ထားတာပဲဟာ။ လာç မလာ အေသအခ်ာ ငါမသိဘူး။ ဟိုအေကာင္ေတြမွ သိမွာပဲ။ သီဟက ေျပာင္းလဲေနျပီ။´
ထုိ႕ေနာက္ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္၀ိုင္းျပီး တစ္၀ုိင္းလိုက္ႏႈတ္ဆက္၏။ ေအာင္ခိုုင္တုိ႕ ၀ိုင္းေရာက္ေသာအခါ သူ ေမးျဖစ္သည္။
`သီဟ မပါဘူးလား´
သူ႕အေမးကို မေျဖေသးပဲ သူတို႕ခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ၾက၏။ ထို႕ေနာက္ ေအာင္ခုိင္က ခနဲ႕သံ တစ္ခ်က္ကို `ဟင့္´ ခနဲေပးျပီးေျပာသည္။
`ဒီေကာင္က ဘ၀ေမ႕သြားျပီကြာ´
`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´
`ေၾသာ္.. ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေဘာလံုးသမားၾကီးလည္းျဖစ္၊ တျခားႏိုင္ငံေတြကလည္း သူတို႕ဆီမွာ လာကန္ဖို႕ ေၾကးၾကီးေပးျပီး အတန္တန္ ဖိတ္ေခၚနဲ႕ ဆိုေတာ႕ ဒီေကာင္ ဘ၀ေမ႕သြားျပီကြ။ ငါတို႕ကို ျမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ႕မလားမသိဘူး။´

ေျပာျပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကသည္။ `ခ်မ္းျငိမ္းကိုေတာ႕ မွတ္မိမွာပါကြာ၊ မင္းကလည္း´ ဟု ေမာင္ေမာင္သန္းက ၀င္ေျပာ၏။
`ေအး.. ဟုတ္တယ္၊ မင္းကိုေတာ႕ သူ မေမ႕ဘူး ခ်မ္းျငိမ္းေရ။ ငါတို႕ကေတာ႕ ဒီေကာင္နဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး အမ်ားၾကီးခံစားခဲ႕ရတယ္။ အခုေတာ႕ သေဘာေပါက္သြားျပီ။ ဒီေကာင္နဲ႕ ငါတို႕ မပါတ္သက္ေတာ႕ဘူး ခ်မ္းျငိမ္းရ။ ငါတို႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ဒီေကာင္႕အတြက္ စာမ်က္ႏွာ မရွိေတာ႕ဘူး။´

သူထို၀ုိင္းမွ ထေသာအခါ စိန္ထြားက ဆြဲေခၚသြားပါသည္။ စိန္ထြားက အထက္တန္းေက်ာင္းမွ သူႏွင္႕ အခန္းမတူခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္ပညာ မျပီးဆံုးလိုက္ပဲ ယခု ကုန္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ေထြရာေလးပါး ေျပာေနၾကရင္း စိန္ထြားက..
`သီဟ အခုထက္ထိ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္။ ငါက မင္းတို႕သံုးေယာက္ကို ေတြ႕ခ်င္လို႕ ေရာက္ေအာင္လာတာ။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကေတာ႕ လာမွာပါ´
`သီဟက လာခ်င္မွလာမွာတဲ႕´
`မဟုတ္ဘူး ေရာက္ေနျပီ။ ဒီကို မ၀င္ေသးတာ၊ ဟိုဘက္ေစ်းဆိုင္တန္းမွာ ငါနဲ႕ လက္လွမ္းျပခဲ႕ျပီးျပီ။ ဘာလုပ္ေနလို႕ ဒီကို မေရာက္ေသးတာလဲ မသိဘူး´
`ေၾသာ္..´
ခဏၾကာေတာ႕ မူမူ႕ကို ခြင္႕ေတာင္းကာ ပြဲခင္းထဲ သူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႕၏။ ျပန္လာခဲ႕မယ္ဟု ကတိေပးခဲ႕ရေသးသည္။ ျပန္မလာရင္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ဟု မူမူက ၾကိမ္း၀ါး၏။ သူရယ္ရင္း ထြက္လာခဲ႕သည္။

ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းက သူ႕ပခံုးေပၚ လက္တစ္ဖက္က်လာသည္။
`ခ်မ္းျငိမ္း´
လွည္႕ၾကည္႕ေတာ႕ သီဟကို ေတြ႕ရသည္။
`မင္း ၀င္သြားကတည္းက ငါေတြ႕တယ္၊ ငါ ေခၚမလို႕ပဲ။ အလွမ္းသိပ္ေ၀းေနလို႕´
`မင္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဘာေၾကာင္႕လိုက္မလာတာလဲ။ မသြားဘူးလား´
သီဟက ခပ္မႈန္မႈန္ျပံဳးသည္။
`လာကြာ.. တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရေအာင္´
သီဟက သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ၾကံရည္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ထဲသို႕ ေခၚသြား၏။ `ငါ မင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္ေနတာၾကာျပီ။ မင္းကေတာ႕ ငါ႕ကို နားလည္မွာပါ´ ဟုလည္း ေျပာေသး၏။
သို႕ေသာ္ အတန္ၾကာသည္အထိ မည္သည္႕စကားမွ မေျပာေသးေခ်။ သီဟ စကားေျပာဖို႕ အားယူေနပံုမွာ ဓားအိမ္ထဲမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာသည္႕ ဓားတစ္လက္ႏွင္႕ တူလွသည္။

ပြဲေတာ္ညက လင္းျပာလွပေနဆဲ ျဖစ္၏။ တစ္ဖက္ မိုးေကာင္းကင္သို႕ ေမွ်ာ္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ လေရာင္ေအာက္မွ တိမ္ခိုးေတြ ေမ်ာလြင္႕ေနတာကို ေတြ႕ရ၏။ ပြဲေတာ္၏ ေခါင္မိုးမွာ ႏွင္းေငြ႕ႏွင္႕ မီးခုိးေငြ႕ေတြ လူးလိမ္႕ေနသည္။
`ငါက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဓားေတြကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း ေလးစားတယ္´
ေျပာျပီး ဂ်ာကင္အိတ္ထဲမွ ဓားလွလွေလးတစ္လက္ကို ထုတ္ျပ၏။ (ဤပြဲေစ်းတန္းမွပင္ ၀ယ္လိုက္ဟန္ တူသည္) ျပီး.. အိတ္ထဲျပန္ထည္႕သည္။

`ငါ႕ကုိယ္ငါလည္း ဓားတစ္လက္လို ထက္ျမက္ေအာင္ ေသြးခဲ႕တယ္။ ငါ႕ဘ၀မွာ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေစာင္႕စည္းထိန္းသိမ္းခဲ႕ရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ငါၾကိဳးစားခဲ႕တာေတြဟာ အဆင္႕တစ္ခုတိုင္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ခဲ႕ပါျပီ။ ငါ ေဘာလံုးသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ေနတာကို မင္းၾကားမယ္ေနာ္။ ငါ.. ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႕ မင္းသိခ်င္မွသိမယ္။ ငါက ရည္ရြယ္ခ်က္ သိပ္ၾကီးခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ေဘာလံုးေလ႕က်င္႕ခန္းေတြကို အျပင္းအထန္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။ ဆရာေကာင္းေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ရတယ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ရတယ္။ ဆိုက္ကိုက်င္႕စဥ္ေတြ၊ ေယာဂီက်င္႕စဥ္ေတြ အေလးအနက္ ေလ႕က်င္႕ရတယ္။ အစစ အရာရာ သတိထားျပီး အဲဒီလို ၾကိဳးစားခဲ႕လို႕ ဒီေလာက္အထိျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႕ ဒီၾကားထဲမွာ ငါ မထင္တာေတြလည္း ျဖစ္လာခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ..´

`အစကေတာ႕ ကိုယ္နဲ႕ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တြဲဲျပီး အားကစားေလာကထဲကို ရင္ေပါင္တန္း ၀င္ခဲ႕တာပဲ။ ငါ႕ေလာက္ ၾကိဳးစားမႈမရွိေတာ႕ သူတို႕က တျဖည္းျဖည္း ျပတ္က်န္ခဲ႕တယ္။ လူေတြက သူတို႕ထက္ ငါ႕ကို ပိုသိ၊ ပိုတန္ဖိုးထားျပီး ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ငါက ၾကိဳးစားမႈကို တစ္ထစ္မွ ေလွ်ာ႕မေပးရဲပဲ ဆက္တိုး၀င္ရင္း ျမင္႕သည္ထက္ ျမင္႕သြားတယ္။ သူတို႕ေတြက က်န္ရစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ သူတို႕က ငါ႕ကို ၀ိုင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။´

`ငါ႕အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေတြလည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္။ ငါ႕ကိုလည္း သူတို႕က ညႊန္ျပ သင္ၾကားေပးခဲ႕လို႕ အဲဒီ အဆင္႕အထိ ျဖစ္လာသေယာင္လည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္။ တျခားလူေတြက သူတို႕ေရွ႕မွာ ငါ႕ကို ခ်ီးက်ဴးမိေလေလ သူတို႕က ငါ႕ကို ရန္သူအျဖစ္ မနာလို စိတ္ၾကီးစြာနဲ႕ သတ္မွတ္လာေလေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါလည္း သူတို႕ အေပၚမွာ ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ သူမ်ားကို မေကာင္းၾကံဖို႕လည္း ငါ႕မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ အဲဒိလို ေအာက္တန္းက်တဲ႕ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္လည္း ငါ႕ကိုယ္ငါ ဘယ္ေတာ႕မွ တြန္းမပို႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ငါ အထီးက်န္ျဖစ္သြားတာကို ငါ အံ႕ၾသတယ္။´

`ေဘာလံုးကို ဗဟိုျပဳျပီး သူတို႕နဲ႕ ငါ တြဲခဲ႕စဥ္တုန္းမွာ သူတို႕ဟာ ငါ႕ရဲ႕ ေသေဖၚရွင္ဖက္ အေပါင္းအသင္းေတြ လုိ႕ပဲ ငါထင္ခဲ႕တယ္။ သူတို႕ကိုလည္း ငါသိပ္ခင္ခဲ႕တယ္။ အခု..ဒီလူအုပ္ထဲက ေဖာက္ျပီး ငါတစ္ေယာက္တည္း ေအာင္ျမင္သြားတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူတို႕က ငါ႕ကို ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ညီညီညြတ္ညြတ္ ၀ိုင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။ ငါ႕မွာ အေဖၚမရွိေတာ႕ဘူး။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ႕ အားကစားသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အခု ငါ႕ေဘးမွာ အေျခြအရံေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ႕ လူေတြဟာလည္း ငါ႕မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ မရွိေတာ႕တာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ ငါ႕ေဘးက ျပန္ထြက္ခြာသြားၾကမဲ႕ လူေတြဆိုတာ ငါသိတယ္။ ေသခ်ာတာက တစ္ခ်က္ပဲရွိတယ္။ ငါ အင္မတန္ျမတ္ႏိုးတဲ႕ သရဖူကို ရလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာပဲ ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာပဲ။ ေလာကက နာၾကည္းစရာ ေကာင္းလွတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ´

ေဆြးျမည္႕နာက်င္ေသာ ေလသံျဖင္႕ ရွည္လ်ားစြာ ေျပာသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ကိုယ္ကို ဆန္႕လိုက္ရင္း..
`ဒါေပမဲ႕ ရပါတယ္ေလ၊ ငါ႕နာမည္ သီဟပဲ။ သီဟဆိုတာ ျခေသၤ႕၊ တစ္ေကာင္တည္းေနတဲ႕ အမ်ိဳး။ ေကာက္က်စ္တဲ႕ ေျမေခြးေတြလို အုပ္ဖြဲ႕ထားစရာ မလိုဘူး။´ ဟု ထပ္ေျပာ၏။ မ်က္လံုးတို႕ အေရာင္၀င္းလာကာ ကိုယ္ဟန္အေနအထားမွာလည္း (ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ရန္) လိပ္ထားရာမွ ေျဖဆင္းခ်လာေသာ ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင္႕ တူလာျပန္သည္။

သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ရင္း သီဟကို စကားေျပာမည္ ျပဳလိုက္၏။ ထုိစဥ္မွာပင္..
`ကိုသီဟ´
ဆိုင္ထဲသို႕ လူအခ်ိဳ႕ ၀င္လာသည္။ သီဟ၏ အာကစားပရိတ္သတ္မ်ား ျဖစ္၏။ ပြဲေတာ္သို႕ လာရင္း သီဟကို ေတြ႕၍ ၀မ္းသာအားရ ၀င္ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ေတြ႕ေပးရန္ဟု ဆိုကာ သီဟကို အတင္းဆြဲေခၚၾက၏။
`လိုက္သြား သီဟ၊ လုိက္သြားလိုက္ပါ။ ငါတို႕က ေနာက္မွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ႕။´

သီဟ ထိုလူအုပ္ႏွင္႕ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါသြားေလသည္။
`ဆံုဆည္းရာ´ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ သူတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္သည္။ `၀င္း၀င္းႏြယ္တို႕ အခုပင္ ေစ်းတန္းထဲ ၀င္သြားၾကသည္´ ဟု မူမူက ဆီးေျပာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားထိုင္ေျပာျပီးေနာက္ ပြဲေစ်းခင္းထဲသို႕ သူ တစ္ေခါက္ ထပ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕သည္။

ဇာတ္ရံု၊ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ားကို သူ ပိုစတာ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေနလိုက္သည္။ ဆပ္ကပ္ရံုတစ္ရံုေရွ႕ အေရာက္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ လက္မွတ္၀ယ္ကာ သူ အထဲ၀င္ခဲ႕သည္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေဂ်ာ္ကီတစ္ေယာက္က ျမင္းလိမၼာႏွင္႕ ကစားျပေနေလသည္။

ထို႕ေနာက္ ေမ်ာက္လိမၼာ၊ ေျမြလိမၼာ၊ ဆင္လိမၼာတို႕လည္း တစ္ေကာင္ျပီးတစ္ေကာင္ ထြက္လာၾကသည္။ မ်က္လွည္႕၀ိဇၨာ၊ စက္ဘီး၀ိဇၨာ စသူတို႕ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ပညာစြမ္းျပ၏။ ပရိသတ္၏ လက္ခုပ္ၾသဘာသံ မ်ားကလည္း စည္ညံေန၏။ ထုိၾကားထဲမွပင္ ေမွာင္ေဖ်ာ႕ေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္၀ယ္ သီဟကို သူေတြ႕လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သီဟသည္ သူႏွင္႕ မနီးမေ၀း ထိုင္ခံုတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ေန၏။ သီဟႏွင္႕သူ မည္သူက အရင္ေရာက္ခဲ႕သည္ကို သူမသိေခ်။ သီဟကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္၏။ (စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင္႕ ၀င္ၾကည္႕ပံုရသည္။) သီဟက သူ႕ကို ျမင္ပံုမရ။ ဇာတ္ခံုေပၚမွ ပဥၥလက္ျပကြက္မ်ားကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ၾကည္႕ေန၏။

ထို႕ေနာက္ `သည္းထိတ္ရင္ဖို ျပကြက္ကို ရႈစားရပါေတာ႕မယ္´ ဆိုေသာ ေၾကညာသံႏွင္႕အတူ ကန္႕လန္႕ကာ ခ်၏။ ပရိသတ္ေတြ လက္ခုပ္တေ၀ါေ၀ါ တီးၾက၏။ ကန္႕လန္႕ကာ ျပန္ဖြင္႕၏။ လက္ခုပ္သံက ပို၍ညံသြားသည္။

ဆံုလည္စက္၀ိုင္းၾကီးတစ္ခုတြင္ မိန္းမတစ္ဦးကို ၾကိဳးျဖင္႕ ကပ္ခ်ည္ထား၏။ ထိုမိန္းမ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အမွတ္လကၡဏာမ်ားကို ေနရာတက် ေရးထား၏။ သူ႕ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမး္မွာ ေပါက္ဓားမ်ားကို လြယ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ပရိသတ္ကို ဦးညြတ္ အရိုအေသ ျပဳေန၏။ အသက္ႏွင္႕ ရင္းရေသာ ဓားျပကြက္ကုိ ျပေတာ႕မည္ျဖစ္၍ ပရိသတ္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနေတာ႕သည္။ သူ႕နံေဘးမွ ပရိသတ္မ်ားက အသက္ရႈျမန္ရင္း ျပဴးေၾကာင္စြာ ၾကည္႕ေနၾကသည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွ ဓားေရာင္က လင္းခနဲ ပ်ံထြက္သြား၏။ ပရိသတ္တစ္ဦးက `ဟာ´ ဟု ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ေပါက္ဓားက အမ်ိဳးသမီး၏ ဦးေခါင္းအထက္မွာ ကပ္လ်က္ စိုက္၀င္ေနျပီျဖစ္၏။ လက္ခုပ္သံမ်ား ဟိန္းညံသြားသည္။

ထို႕ေနာက္မွာေတာ႕ ဓားေရာင္က တ၀င္း၀င္းပ်ံသန္းေနေတာ႕၏။ လည္ပတ္ေနေသာ စက္၀ိုင္းၾကီး၏ အလယ္ဗဟိုမွာေတာ႕ အမ်ိဳးသမီးက ႏႈတ္ခမ္းကေလး တြန္႕ေကြးကာ ျပံဳးျမဲျပံဳးလ်က္။ သူမ၏ နံေဘးကပ္လ်က္ကေတာ႕ ခႏၶာကုိယ္ေကာက္ေၾကာင္းအတိုင္း ဓားေတြ တစ္လက္ျပီးတစ္လက္ စိုက္၀င္ေနသည္။ (ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အျပံဳးက ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးႏွင္႕ အတူတူပဲျဖစ္၏။)
`--------------------´
သီဟ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ ေနသည္။ သီဟ၏ မ်က္ႏွာသည္ သိမ္ေမြ႕စြာ မာေၾကာေန၏။ သီဟကို လွမ္းၾကည္႕မိရင္း သူ႕ရင္ထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ နားလည္လိုက္၏။ ပစ္မွတ္ဗဟိုကို အခါခါ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ `ဓား´ အတြက္ သီဟ ရွက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ထပ္၍နားလည္လိုက္သည္က ဓားတစ္လက္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို သီဟ တစ္စံုတစ္ရာႏွင္႕ ကာကြယ္ေတာ႕မည္။
`------------------------------
`------------------------------
သီဟ၏ မ်က္လံုးတို႕က ပစ္မွတ္ဗဟိုမွ အမ်ိဳးသမီးကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႕ေန၏။ ထို႕ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လွ်ာျဖင္႕သိမ္းလ်က္ကာ လက္က ဂ်ာကင္အိတ္ထဲသို႕ ေရာက္သြားသည္။
`-----------------------------´
သူ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္၏။ ေမွာင္၀ါး၀ါး အလင္းထဲမွာပင္ သီဟရွိရာသို႕ သူေလွ်ာက္ခဲ႕သည္။ သီဟအနီးသို႕ ေရာက္လုေရာက္ခင္မွာပင္ သီဟလက္ထဲမွ ထက္ျမက္ေသာ ဓားသြားကို သူျမင္လိုက္ရ၏။
`သီဟ...´
ၾကားဟန္မတူ၊ မ်က္လံုးမ်ားက သံမဏိလို တင္းမာလ်က္ လက္ကို ေျမွာက္တင္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ရံုထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ေမွာင္မည္းသြားသည္။

သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ မီးျပန္လင္းလာ၏။ ပစ္မွတ္ေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးမွာ ျပံဳးလ်က္၊ ဓားမ်ားက သူ႕အပါးမွာ တေဒါက္ေဒါက္စိုက္လ်က္၊ ဓားသမားက ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တိုင္းမွာ ပရိသတ္က လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးလ်က္။
(---------------------------------------------------)

ညဥ္႕ေလက ေအးေအးလြင္လြင္ ျဖတ္စီးေနသည္။
သန္႕စင္ေသာ ရနံ႕တစ္မ်ိဳးကို ရႈရႈိက္လုိက္ရသလို ရွိ၏။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိမ္႕ေအးသြားသည္ကေတာ႕ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ သူႏွင္႕ သီဟတို႕သည္ ပြဲေတာ္၏ လူသူရွင္းေသာ တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။

စံုညီေနျပီျဖစ္ေသာ မိုးေပၚမွ ၾကယ္တာရာမ်ားကို တစ္ခ်က္ေမာ႕ၾကည္႕ကာ သီဟကို သူစကားဆိုျဖစ္၏။
`ေလာကမွာ လူျပိန္းေတြပဲမ်ားတယ္ သီဟရဲ႕။ အဲဒီစကားရွင္းပါတယ္။ မင္းလက္ခံတယ္မို႕လား´
သီဟက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
`ေလာကနီတိေတာင္ ညြန္းတယ္မို႕လား၊ ရဲရင္႕သူကို သင္းခြဲျပီး အႏုိင္ယူရမယ္တဲ႕။ မင္းရဲ႕အေဖၚေတြဟာ သူတို႕ထက္ အမ်ားၾကီးသာေနတဲ႕ မင္းကို မနာလိုျဖစ္တဲ႕အခါ ဒီနည္းကို သံုးလိုက္ၾကတာပဲ´

သီဟ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖတ္ေျပးေနသည္။ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ျဖင္႕ အေရာင္ျဖာလက္လာသည္။
`ဒါေပမဲ႕ ဒီအေပၚမွာ မင္း လြန္လြန္ကဲကဲ ခံစားစရာမလိုဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ ဒါဟာ လူ႕သဘာ၀မို႕လို႕ပဲ။ မင္းေနရာမွာ တျခားလူဆိုရင္လည္း မင္းလို အလုပ္ခံရမွာပဲ။ သူတို႕ေနရာမွာ တျခားသူေတြဆိုရင္ သူတို႕လုပ္သလို လုပ္ၾကမွာပဲ။ မင္းမွ.. သူတို႕မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္စုတစ္ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္က က်န္သူ အားလံုးထက္ ျမင္႕မားသာလြန္ေနရင္ က်န္တဲ႕သူေတြက သူ႕ကို မနာလိုျဖစ္ျပီး ေစာ္ကားတိုက္ခုိက္လာမွာပဲ။ လူ႕ေလာကနဲ႕ လူေတြဆိုတာ ဒီလုိပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ပုထုဇဥ္ လက္မွတ္ရထားတဲ႕ သဘာ၀က်က် အရူးေတြဆီမွာ ဒီအတိုင္းျဖစ္ေနမွာပဲ´

`လူ႕သဘာ၀ေတြကို မင္းနားလည္မႈထားေပးလိုက္ပါ။ လူေတြမွာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္လာမယ္၊ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္လာလိမ္႕မယ္။ လူ႕သဘာ၀ဆိုတဲ႕ ၀ကၤပါထဲမွာ သူတို႕ လွည္႕လည္ေနတာပဲ။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုမို႕လို႕ ေထာက္ခံေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆန္႕က်င္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္းသူတို႕ ေလွ်ာက္ေနရင္း ကိုယ္႕ကို ခလုတ္တိုက္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီသဘာ၀ကို နားလည္ထားမယ္ဆိုရင္ ေလာကဟာ မင္းအတြက္ တစ္၀က္ေပါ႕ပါးသြားပါလိမ္႕မယ္´

`တကယ္ေတာ႕ ဒီေလာကဟာ တို႕ အခု၀င္ၾကည္႕ခဲ႕တဲ႕ ဆပ္ကပ္ကေလးထက္ အမ်ားၾကီးေပြလီတဲ႕ ဆပ္ကပ္ၾကီးပဲ။ ဆပ္ကပ္ပညသည္ေတြ၊ ဆပ္ကပ္ကို သေဘာက်လို႕ လက္ဖ၀ါးခ်င္း ပါးရိုက္ျပီး ၾသဘာေပးတတ္သူေတြဟာ တုိ႕ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ေရမရေလာက္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ ေလ႕လာသူတစ္ေယာက္လို ၾကည္႕ေနပါ သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္မခံစားပါနဲ႕။ ေလာကမွာ သားရဲဘုရင္ဆိုတဲ႕ ျခေသၤ႕ေတြက ျမက္မစားသလို လွည္႕ျဖားေကာက္က်စ္တတ္တဲ႕ ေျမေခြးကလည္း ျမက္မစားဘူး။ အဲဒါကိုေတာ႕ အထူးသတိထားပါကြာ။ ကဲ.. ငါတို႕ သြားၾကရေအာင္´

ႏွစ္ဦးသား ပြဲေတာ္၏လမ္းမ်ားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ႕ၾက၏။ မည္သူကမွ စကားဆက္မဆိုျဖစ္ပဲ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ရွိပါသည္။ မူမူတို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အနီးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ သူက..
`ငါ ျပန္ေတာ႕မယ္ သီဟ၊ ငါမလိုက္ေတာ႕ဘူး´
သီဟက သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း..
`သူငယ္ခ်င္း..´
ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ပဲ အçေနေသး၏။ ျပီးမွ...
`ငါ႕ဘ၀မွာေတာ႕ မင္းကို ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႕ေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္လို႕ ငါမေျပာရက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ အဲဒီအဆင္႕ထက္ အမ်ားၾကီးျမင္႕ျပီး မင္း ငါ႕အေပၚ ေကာင္းခဲ႕၊ အက်ိဳးျပဳခဲ႕လို႕ပဲ။ ငါမင္းနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ ေအးေေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနဦး.. မင္း..ဒီမွာ ခဏေနဦးကြာ။ ခဏေလး..´

ေျပာျပီး သီဟ လွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ာကင္အိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ျပီး ေအးျမေသာေလကို ရႈသြင္းေနလိုက္သည္။ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ေၾကးေနာင္သံမ်ားက ေလစီးေၾကာင္းထဲမွာ ျငိမ္႕ေညာင္းလွပစြာ ေမ်ာေရြ႕ေနသည္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလွ်ာ႕ခ်ထားလိုက္မိ၏။ သူ လန္းဆန္းလ်က္ ရွိေနေလသည္။
သူ႕ေနာက္မွ ေျခသံၾကားလိုက္ရ၏။
`ခ်မ္းျငိမး္´
လွည္႕ၾကည္႕လို္က္ေသာအခါ လွပေသာ မ်က္လံုး၀ိုင္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။
`ေၾသာ္.. ၀င္း၀င္းႏြယ္´
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည္႕ေနျပီးမွ ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾက၏။
၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕ကိုေျပာသည္။
`ငါက ဒီညေတာ႕ နင္နဲ႕ မဆံုျဖစ္ေတာ႕ဘူး ေအာက္ေမ႕ေနတာ။ အခုမွ သီဟက နင္႕ကို ခ်မး္ျငိမ္းေစာင္႕ေနတယ္၊ သြားလုိက္ဦး..ဆိုလို႕´
`သူက တျခား ဘာေျပာသြားေသးလဲ´
`နင္႕ကို ဒီဓားေပးလိုက္တယ္´

သီဟ၏ ဓားကေလးကို ၀င္း၀င္းႏြယ္က ကမ္းေပး၏။ လွမ္းယူရင္း သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိေသးသည္။ (ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင္႕ ေပးသြားမွန္း သူမသိေခ်။)
၀င္း၀င္းႏြယ္က ျပံဳးစူစူျဖင္႕ သူ႕ကိုျပန္ေျပာသည္။
`ငါ နင္႕ကို သတိရေနတာဟ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕တိုင္း ငါ..နင္႕ကို ေမးေနတာ..´
သူက မိုးေပၚကို ေမာ႕ၾကည္႕မိ၏။
`မိုးလင္းခါနီးမွ ၾကယ္ေတြက ပိုေတာက္လာသလိုပဲ´
`ဟာ.. နင္ကလည္း ငါေျပာတာက တျခား၊ နင္ေျပာတာက တျခား..´
ေျပာျပီး ၀င္း၀င္းႏြယ္က ရယ္၏။ သူက ဓားကေလးကို လက္ထဲမွာ ခပ္ဆဆကိုင္ရင္း..
`ေနဦး နင္႕ကို ငါေမးဦးမယ္..´
`ဘာေမးမလို႕လဲ´
သူကျပံဳးလိုက္ျပီး..
`ဓားတစ္လက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႕ အရာဟာ ဓားအိမ္ျဖစ္သင္႕သလား။ ဓားကိုင္တဲ႕လက္ ျဖစ္သင္႕သလား´
`အယ္..´

မ်က္လံုး၀ုိင္းကေလးမ်ား ပို၀ိုင္းသြား၏။ သူက ဓားကေလးကို ဓားအိမ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ဓားသြားကို အေပၚသို႕ပင္႕လွန္ျပီး မ်က္စိေရွ႕မွ လက္ဆန္႕တန္းကာ သူ စိုက္ၾကည္႕ေနလိုက္သည္။

လက္တစ္ကမ္းမွာ ျမင္ရသည္႕ဓားသြားက ထက္ျမ ပါးလႊာေန၏။ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွင္းေတြ မႈန္မႈန္က်ေနသည္။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လေရာင္လင္းႏြဲ႕၏။ ဓားသြား၏ အလ်ားအတိုင္းလုိက္၍ ေပ်ာ႕ေပ်ာင္းစြာ သူစိုက္ၾကည္႕၏။

ေလာကၾကီး၏ အနိဌာရံု၊ ဣဌာရံု၊ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ အရိပ္၊ အေယာင္မ်ားက ထက္ျမေသာ ဓားသြားေပၚတြင္ ခုန္ပ်ံ၍ ကြၽမ္းဘားကစားျပေနသည္ကို ေတြ႕ေနရေလသည္။

<< တာရာမင္းေ၀ >>